လူတစ်ယောက် တကယ် မရှိတော့တဲ့အခါ
မှတ်ဥာဏ်တွေထဲမှာ ...
သူ့အတွက် သီးသန့်ထားထားသလို နေရာလေးတစ်ခု
ကိုယ် မဖန်တီးဘဲ သူ့ဘာသာ ပေါ်လာလိမ့်မယ်။
လူတစ်ယောက် တကယ် မရှိတော့တဲ့အခါ
မှတ်ဥာဏ်တွေထဲမှာ ...
သူ့အတွက် သီးသန့်ထားထားသလို နေရာလေးတစ်ခု
ကိုယ် မဖန်တီးဘဲ သူ့ဘာသာ ပေါ်လာလိမ့်မယ်။
မျက်ရည်အကြောင်း ရှည်ရှည်ရေးချင်ပေမယ့်
ဘ၀တိုတိုမှာ လိုင်းက တိုတယ်
ကဗျာကလည်း တိုပါတယ်
ကျနော် သတိရနေတာ မြို့ကြီးပြကြီးတစ်ခုက
"ငါ့ဆေးခန်းထဲမှာ သူ ဆုံးသွားတယ်" ဆိုတဲ့
ဆရာ၀န်တစ်ယောက်စကားနဲ့
သူ သိမ်းထားတဲ့ ဓာတ်ငွေ့ကာမျက်နှာဖုံးတစ်ခုပါပဲ ။ ။
မောင်ရေချမ်း
အခြားရွေးချယ်စရာမှ မရှိတာပဲ
ကျည်ဆန်မှန်သွားတဲ့နေရာကို တိမ်တွေ ခူးပြီး
ကပ်ပေးထားလို့မှ မရတာ သေတာပေါ့
တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက်
တစ်ယောက်ပြီး နောက်တစ်ယောက်
ပြီးတော့ နောက်တစ်ယောက်
နောက်ထပ် နောက်ထပ် တစ်ယောက်ပြီးတော့
နောက်တစ်ယောက် ၊ နောက်တစ်ယောက်
ခြောက်ကပ်တိတ်ဆိတ်သွားတာ မဟုတ်ဘူး
သေကုန်ကြတာ ၊ သေကုန်ကြတာ
အဲဒီ"မချိမဆံ့"ဆိုတဲ့ စကားလုံးဟာ
မရဏမျှော်စင်တွေပေါ် နေရောင်လို ထိုးကျနေလို့
ဒါပေမဲ့ . . .
သက်တံလို လူတွေပါပဲ
"ဒီနေ့တွေကို လီးပဲဟေ့" ဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့
မနက်ဖြန်တွေအပေါ် ယုံကြည်တဲ့ စိတ်နဲ့
မိုးရေထဲ လမ်းလျှောက်ထွက်လာကြတယ် ။ ။
မောင်ရေချမ်း
* ခေါင်းစဉ် - (ဆရာ)ဇေယျာလင်း -ဘာသာပြန်-
ဒီးန်ယန်းဂ်ရဲ့ "ကစားစရာ ပီယာနိုသို့ တမ်းချင်း"မှ
မြက်ရိုင်းတောကြီးကို ကျော်ရင်
လူခြေရာတွေနဲ့ခွေးခြေရာတွေ
မတူညီတဲ့ဖိနပ်ရာတွေ
ဖိနပ်မပါတဲ့ ခြေဗလာရာပေါင်းများစွာ
ခေါင်းနဲ့မျက်နှာမှာ သွေးတွေနဲ့
ရုပ်ရှင်တွေ ဝတ္ထုစာအုပ်တွေထဲကလို
သူ့အိတ်ကပ်ထဲကနေ ဘာစာတိုလေးမှ ထွက်မလာ
မည်းညစ်နေတဲ့သစ်တော်သီးလေး
သစ်တော်သီးမှ ဘုရားစူး_သစ်တော်သီး
တခြမ်းစာသာ တွေ့ရတယ်
အဲဒါ သူ့နောက်ဆုံးအာဟာရပေါ့။
မောင်ရေချမ်း
ဦးဇင်းရဲ့နေ့စဉ်ဘဝက ရိုးရိုးပဲ၊ စင်းစင်းပဲ။ ကျောင်းမှာ ဦးဇင်းလေးအပြင် ကိုရင်လေး (၃)ပါးပဲ ရှိတော့ ဦးဇင်းလေးက ကျောင်းထိုင်လိုလို ၊ ဘာလိုလိုပေါ့။ တကယ်တော့ အဲဒါက ဦးဇင်းလေးရဲ့ဘကြီးကျောင်းပါ။ ဦးဇင်းလေးဘကြီးက နယ်မြို့လေးတစ်မြို့က ကျောင်းကို တစ်ဝါတွင်းလောက် ဆိုပြီး ပြန်ကြွသွားတာ ၊ ပြီးတော့ အဲဒီမှာ ပျော်လို့ ထင်ပါရဲ့ လေး၊ငါးဝါအထိ မြို့ကို ပြန်မလာတော့ဘူးလေ။ အဲဒါနဲ့ ဦးဇင်းတစ်ပါးတည်း ဒီမှာ ကျန်ခဲ့တယ် ဆိုပါတော့။ ဦးဇင်းလေးဘကြီးက တစ်ခါက ပြောဖူးတယ်။ "တစ်ခါက" လို့ သုံးနှုန်းပေမယ့် တကယ်တော့ တစ်ခါမကပါဘူး။ သူ့ကိုယ်သူ ပြောသလိုလိုနဲ့ ဦးဇင်းလေးကို ပြောတဲ့သတိပေးစကားပါပဲ။ "မြို့ပြဆိုတာ တော်တော်ရှုပ်တယ်"တဲ့။ ဦးဇင်းလေးကတော့ ထွေလီပွေလီတွေးမနေပါဘူး။ အဓိက ကိုယ်က ရိုးရိုးနေဖို့ပဲ လို့ ထင်မိတာလည်း ပါတာပေါ့။ အဲဒီလို သဘောထားနဲ့ ရိုးရိုးနေခဲ့တဲ့ ဦးဇင်းလေးရဲ့ဘဝထဲကို ကိုတင့်ရောက်လာပြီး မကြာမီ ငါးပါးမှောက်တော့တာပါပဲ။ ဖြစ်ပုံကို ပြောဖို့ ကိုတင့်အကြောင်းကို အရင်ပြောရမယ် ထင်တယ်။ ကိုတင့်ဆိုတာက ဦးဇင်းလေးတို့ ကျောင်းနားက ဖုန်းဆိုင်ကဘဲ။ အဲဒီဘဲက ကျောင်းကို ဟိုဟာလေး ဒီဟာလေး လာလှူတယ် ။ အဲဒါတာ ပထမပိုင်းက ၊ အဲဒီနောက် အလာစိပ်လာပြီး ညနေဆို ဇီးဖျော်ရည်လေးတွေ ဦးဇင်းလေးကို ကပ်တယ်။ ကိုတင့်ကပ်တဲ့ ဇီးဖျော်ရည်လေး သောက်ပြီး ဦးဇင်းလေးမှာ နေလို့ကောင်းသား ထင်နေတာပေါ့။ ခေါင်းထဲမှာ ရီတီတီ၊ ရိပ်တိတ်တိတ်လေးနဲ့လေ။ လေး၊ ငါးလ နေတော့မှ ကိုတင့်က အဲဒီဇီးရည်ဖျော်ရည်ထဲမှာ ဝီစကီလေးတွေ နည်းနည်းပေါက်ထားတယ် လို့ ဦးဇင်းလေးကို ဖွင့်ပြောတော့ ဦးဇင်းလေးလည်း စိတ်မဆိုးမိတော့ပါဘူး။ "ထပ် ကပ်လှူစေ. .ကိုတင့်ရေ" ပေါ့ ၊ အဲဒီလိုပဲ ထားလိုက်တယ်။ နောက်ကျတော့ "ဦးဇင်းလေး တံတားကြီးနားမှာ အလန်းတွေ ရတယ်" ဆိုတာမျိုး ကိုတင့်ဆီက အဆန်းတကြယ်တွေပါ ကြားလာရတယ်။ အဲဒီလို ကြားခါစကဆို ကိုတင့်ကို ကျောင်းဝန်းထဲ နောက်မလာနဲ့ ဆိုပြီး မောင်းထုတ်ဖို့တောင် ဦးဇင်းလေး စိတ်ဖြစ်သေးတယ်။ ဘယ်နှယ့် မဖွယ်မရာတွေလေ။ ဒါပေမဲ့ . . ကိုတင့်အပေါ် သံယောဇဉ်လေးကလည်း ဖြစ်နေပြီ ဆိုတော့ ဒီတိုင်းပဲ လွှတ်ထားလိုက်မိတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကိုတင့်က လေး၊ငါး၊ ခြောက်ခါ မကဘူး။ ခဏခဏ အဲဒီအကြောင်းပဲ ပြောဖန်များလာတော့ တစ်ရက် တစ်ညနေမှာ ဇီးဖျော်ရည်လေး သောက်နေတုန်း "အဲဒါဆိုလည်း ဒီည ခေါ်ခဲ့စမ်း ခေါ်ခဲ့စမ်း" ဆိုပြီး ဦးဇင်းလေးလည်း စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ ပြောချလိုက်တယ်။ ဦးဇင်းရဲ့သြဝါဒကို ဦးထိပ်ထားလို့ ကိုတင့်ဟာ အဲဒီနေ့ည (၁၁) နာရီကျော်လောက်မှာ ကျောင်းဝန်းထဲကို သူ ပြောတဲ့ "အလန်းစား" ဆိုတဲ့ ဘာမှန်းမသိတာကြီး ခေါ်ချလာပါရော။ ဦးဇင်းလေးလည်း ထိန်းသိမ်းပါသေးတယ်လေ။ ဒါပေမဲ့ . . .
ပြဿနာက နောက်နေ့ညနေ ကိုတင့် ဇီးဖျော်ရည်လာလှူတဲ့အခါ စတော့တာပဲ။ ဇီးဖျော်ရည်လေး သောက်နေတုန်း ရှိသေး ၊ ကိုတင့်ပေါ့ ၊ ကိုတင့်လေ . .ဦးဇင်းလေးကို ဘာပြတယ် မှတ်တုန်း။ ဖုန်းလေ ၊ ဖုန်း . . .သူ့ဖုန်းကို ပြတာ။ အဲဒီမှာ ညတုန်းက ဦးဇင်းလေးရဲ့ဗီဒီယိုင်ဖိုင်ကြီး။ "ဟေ့ကောင် . .ကိုတင့် ဘာလုပ်ထားတာလဲ ဖျက်ပစ် အခုဖျက်" ဆိုတော့ ရယ်လည်းမရယ်ဘူး။ ကိုတင့်က ခပ်တည်တည်နဲ့ "ဆိုင်မှာ သိမ်းထားတဲ့ ဖုန်းထဲမှာလည်း ရှိသေးတယ်" တဲ့။ "ဒါက ပထမပိုင်း" တဲ့ ။ "ဟာ" ဆိုတဲ့ အသံကြီး ဦးဇင်းလေး ပါးစပ်က ထွက်သွားရုံကလွဲပြီး ဘာပြောရမှန်းကို မသိတော့ဘူး။ နောက် ခဏကြာတော့ ကိုတင့်က "ဦးဇင်းလေး ဟိုတလောက ကျောင်းပြန်ပြင်မယ် ဆိုတဲ့ ပိုက်ဆံတွေလေ" တဲ့။ ဦးဇင်းလေးလည်း ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိတာနဲ့ "အင်း" လို့ပဲ ဇီးဖျော်ရည်လေး စုပ်ရင်း ထောက်ပေးမိတယ်။ အဲဒီနေ့ကပေါ့ ၊ ကိုတင့် ဦးဇင်းလေးဆီက (၃၅) သိန်းယူသွားတာ။ အဲဒါ ( ၂) လ ကျော်လောက် ရှိပြီ။ မနေ့ကလည်း ရေတွင်းတူးဖို့ စုထားတဲ့ ပိုက်ဆံတွေကိစ္စ ကိုတင့် မေးသွားတယ်။ အဲဒါကြောင့် . .နေ့ဆွမ်းလေး စားပြီး ကိုတင့်ကို ဦးဇင်းလေး စောင့်နေရတာ။ မိုးတွေကလည်း တအားသည်းလို့ ၊ ကိုတင့်တစ်ယောက် လာမှလာပါ့မလား ဆိုပြီး ဦးဇင်းမှာ တွေးရင်း ဟင်းခနဲ သက်ပြင်းပဲ ချမိတော့တယ်။ ။
မောင်ရေချမ်း
ခင်ဗျား ဆောင့်ရုန်းလိုက်တိုင်း သံကြိုးကွင်းအချင်းချင်း ရိုက်ခတ်တဲ့အသံ တချွမ်းချွမ်း မြည်ဟည်းသွားတာကို တခြားသူတွေအားလုံးလည်း ကြားခဲ့ရပါတယ်။ ပြီးတော့ . . အဲဒီအသံကပဲ အားလုံးကို အားတက်စေခဲ့တာပါ။
သေပုံသေနည်းဟာ နောက်ထပ်ပုံစံတစ်မျိုးပြောင်းလို့ ခင်ဗျားဆီ ရုပ်ဖျက်ပြီး ရောက်လာတယ်။ အဲဒီတော့ . . ခင်ဗျားကလည်း မျှော်လင့်ချက်ကို ပုံစံတစ်မျိုးပြောင်းပြီး ဖတ်လတ်စ စာအုပ်ကြားထဲမှာ ညှပ်ထားလိုက်တာပေါ့ ၊ ဟုတ်လား။ ပြောရရင် . . .ကျောင်းကပွဲမှာ စင်ပေါ်တက်ပြီး ဖင်လှုပ်ပြရတဲ့မိန်းကလေးတွေလိုပါပဲ။ ကြာတော့လည်း လူတွေဟာ မေ့သွားကြတယ်။ တခြားသူတစ်ယောက်ရဲ့ဘဝထဲက အရေးကြီးတဲ့အဖြစ်အပျက်တွေဟာ တခြားသူတစ်ယောက်ရဲ့မှတ်ဥာဏ်ထဲကို စိမ့်ဝင်ပျံ့နှံ့ဖို့ဆိုတာ တကယ်တော့ မလွယ်ဘူး မဟုတ်လား။ ထားပါ။ အဲဒါကြောင့် . . .
အဖြူရောင်အမြှုပ်ဖွေးဖွေးတွေနဲ့အမည်းရောင်အဆိပ်ဆူးချွန်တွေထဲ တိုးဝှေ့ပြီး စိတ်သက်သာရာ ရလိုရငြားဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်သေးသေးလေးနဲ့ပေါ့။ အဲဒီချုံနွယ်ပိတ်ပေါင်းတွေ ပြည့်နေတဲ့ ဒဏ္ဍာရီထဲ ခင်ဗျား ဝင်သွားခဲ့တာ။ ဒါပေမဲ့ ၊ ခြေဖဝါးကို ကျောက်စရစ်ခဲတွေ လာစူးတာက လွဲရင် တခြား ဘာမှ မရခဲ့ပါဘူး။ ခင်ဗျား ကိုယ်တိုင်လည်း လွတ်မြောက်မှုက လွဲရင် တခြား ဘာမှ မလိုချင်ခဲ့ပါဘူး။ ။
မောင်ရေချမ်း
(၁) တခြားစာပေပုံစံတွေ အများကြီး ရှိတဲ့ အထဲကမှ ကဗျာကို ဘာလို့ ရေးတာလဲ။ ဘာလို့ ရွေးခဲ့တာလဲ။
____တခြားစာပေပုံစံတွေအများထဲကနေ ‘ကဗျာ’ကို ရွေးချယ်ရတာကတော့ ‘အဆုံးမဲ့ကျယ်ပြောခြင်း'ကို နှစ်သက်လို့ပါပဲလို့ ဖြေရမယ်။ ‘ကဗျာ'တစ်ပုဒ်အဆုံးမသတ်တာကို ပြောတာမဟုတ်ဘူး။ ‘ကဗျာ’နယ်နိမိတ် အဆုံးမဲ့တာကို ရည်ညွှန်းတာပါ။ မရပ်တန့်နေတဲ့ ‘ကဗျာ’အရွေ့တွေပေါ့။ ‘ကဗျာ’ပြုလုပ်သူတွေရဲ့ ‘force’တွေပေါ့။ ‘ကဗျာ’ဟာ ခေတ်တစ်ခုပြီးတစ်ခု ပြောင်းလဲစီးဆင်းနေတယ်။ သမိုင်းတစ်ခုပြီးတစ်ခု မပြတ်ဖြတ်သန်းနေတယ်။ ဒါဟာ ‘ကဗျာ’ရဲ့ ဘယ်သူ့မှ ဂရုမစိုက်တဲ့ အန်ထုတ်မှုကြီးပဲ။ ‘ကဗျာ’ဂြိုဟ်တစ်ခုကနေ နောက် ‘ကဗျာ’ဂြိုဟ်တစ်ခုဆီ အမြဲမပြတ် ခုန်ကူးနေတာ ၊ spark ပွင့်နေတာ ၊ Connecting ခုတ်နေတာ ၊ အဲဒီလိုပေါ့ ။ ‘အဆုံးမဲ့ကျယ်ပြောခြင်း’ထဲ ပင်နယံတွေချိတ်ပြီး သွားနေတဲ့ ‘ကဗျာ’ရဲ့ ‘ကဗျာ့စက်ြာ’ပေါ့။ အဲဒီ ‘ကဗျာ’ရဲ့ အဆုံးမဲ့မှုတွေဟာ ကိုယ့်ကို ဖိတ်ခေါ်နေတာ ၊ ဖိတ်ခေါ်နေတာက ဝတ်ကျေတန်းကျေမဟုတ်ဘူး ၊ တကယ့် နှစ်နှစ်ကာကာ တဗွမ်းဗွမ်းနဲ့ သွေးဆူလာတဲ့ပုံစံမျိုးနဲ့ပေါ့ ၊ “ဟေ့ကောင် - ဒီ မီးတောင်ဝထဲ ခုန်ဆင်းစမ်း”ဆိုတဲ့ အမိန့်သံမျိုးနဲ့ ဖိတ်ခေါ်နေတာ ၊ ဆိုတော့ ‘ကဗျာ’ရဲ့ အဆုံးမဲ့မှုကို နှစ်သက်လို့ ကိုယ်ကလည်း ‘အဆုံးမဲ့ခြင်းတရား’ကို သဘောကျလို့ ‘ကဗျာ’ကိုရွေးချယ်မိတယ်လို့ပြောချင်လည်း ပြောပေါ့။ ‘ကဗျာ’က ရွေးချယ်လိုက်တယ်လို့ပဲ ပြောချင်ပြောပေါ့။ အဓိက,က ‘ကဗျာ’ ဆိုတဲ့ ဘာသာစကားနဲ့ ကိုယ်နဲ့ပူးကပ်နေဖို့ပဲလိုတယ်။ ‘ကဗျာဆိုတာပြည်သူ့အတွက်’ဆိုတဲ့ အမျိုးအစားထဲတော့ မထည့်ဘူး။ ‘ကဗျာ’ကို ပြည်သူအတွက်ရည်ရွယ်ပြီးရေးတာရယ်လို့လည်းမရှိဘူး။ ဒီအတိုင်းကဗျာ့ဘာသာ ဖြစ်သွားတော့ ကိုယ်နဲ့မဆိုင်ဘူး။’ကဗျာ’နဲ့ပဲ ဆိုင်လိမ့်မယ်။ ကိုယ့်အနေနဲ့က ‘ကဗျာ’ဟာ ‘ကဗျာ’ရဲ့ ‘အဆုံးမဲ့ကျယ်ပြောခြင်း’ကိုပဲ ရည်ညွှန်းပါတယ်။ ရည်ညွှန်းရေးသားတာလားလို့တော့ မမေးနဲ့။ ဒါဟာ အဆုံးမဲ့ကျယ်ပြောခြင်းရဲ့ ကဗျာအရေးအသားတွေပါပဲ။ ဒါ့ကြောင့် ‘ကဗျာ’ရေးတယ်။ ‘ကဗျာ’ကို ရေးတယ်။ ‘ကဗျာ’က ရေးတယ်။
( ၂ ) ကဗျာ စရေးဖြစ်ခဲ့တဲ့ အရွယ်က ဘယ်တုန်းကလဲ။ အဲဒီကာလနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး အမှတ်တရ ဖြစ်ရပ်တွေ ရှိလား။
___ ကဗျာစရေးတာကတော့ အလယ်တန်းကျောင်းသား (၈တန်းနှစ်ဖြစ်လိမ့်မယ်)ဘဝထဲကပဲ။ ဒါပေမယ့် ‘ကဗျာ’အကြောင်းတော့ သေချာမသိသေးဘူးပေါ့။ ကိုယ့်အစ်ကိုက မောင်ချောနွယ်ရဲ့ ရထား ကဗျာရှည်စာအုပ်ယူလာတယ်။ အိမ်ရှေ့စာပွဲပေါ်တင်ထားတာ။ စာဖတ်ဝါသနာပါတော့ ကိုယ်လည်း တွေ့သမျှစာအုပ်ဖတ်တာပေါ့။ ရသစာပေတွေထဲမှာတော့ အချစ်ဝတ္ထုစာအုပ်တွေတော့မဖတ်ဘူးဗျ။ ကိုယ်မကြိုက်ဘူး။ ဘဝသရုပ်ဖော်ဝတ္ထုတွေပဲ ဖတ်တယ်။ အဲဒီမှာ မောင်ချောနွယ်ရဲ့ စာအုပ်ကို လှန်လိုက်တော့ ' လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း ၁၅၀ ကျော်က ဂျာမန်ကဗျာဆရာ ဂွမ်ထည် ဖွဲ့ဆိုခဲ့သော ကမ္ဘာ့အအိုအမင်း အဟောင်းကြီးကိုပဲ ကဗျာဖွဲ့ပါတယ်။ သူနဲ့ မလုံလောက်ဘူးထင်လို့ ‘ဆိုတော့ သေရောလေ။ သတိထားမိတာက ‘လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း ၁၅၀’ ၊ ‘ဂျာမန်ကဗျာဆရာ’၊ ‘ဂွမ်ထည်’ ၊ ‘ကမ္ဘာ့အအိုအမင်း အဟောင်း’ ၊ သူနဲ့မလုံလောက်ဘူးဆိုတော့ ဘာတွေလဲပေါ့။ ဆက်လှန်တော့ ‘ဖြောင့်ထားသောအချက်အလက်’ တဲ့။ ကိုယ်က ‘ဖြောင့်ချက်’ပဲ သိတာလေ။ ဖြောင့်ထားသောအချက်အလက်ဆိုတော့ သေချာသလောက်က ပြန်လည်လျှောက်လဲချက်ပြုထားတဲ့ စကားတွေပဲ ဖြစ်ရမယ်လို့ ထင်ခဲ့တယ်။ နောက် ' ကျနော့်ဘဝရဲ့ ရွှေသားသံယောဇဉ်ဟာ အဲဒါဖြစ်ခဲ့တယ်။ အဲဒါဟာ ကဗျာပါ’တဲ့ ဆိုရော ကိုယ်လည်း မနေနိုင်တော့ဘူး။ အဲဒီတုန်းက ‘ကဗျာဆိုတာဘာလဲ’မသိသေးဘူး။ ခုလည်းအဆုံးမဲ့မှုထဲ ကူးခက်နေဆဲပါပဲ။ ဒါပေမယ့် အဲဒီတုန်းက ‘ကဗျာ’မရေးခဲ့ဘူး။ အဲဒီတုန်းကရေးတာက ဝန်ကြီးပဒေသရာဇာရဲ့ ထန်းတက်သမားဘွဲ့ကို လိုက်တုပြီးရေးထားတဲ့ ‘ဟာ’တွေ။ နောက် ရှင်မဟာရဌသာရကို တုတယ်။ ‘ရတု’ ၊ ‘လင်္ကာ’တွေပေါ့။ ဒါက ‘ကဗျာ’ စတင်လှုပ်ခက်လာတဲ့ အချိန်လို့ပြောရမယ်။ အမှန်တကယ်စရေးတာက တက္ကသိုလ်ရောက်မှ (ပြည်နည်းပညာတက္ကသိုလ်) ၊ အဲဒီတုန်းကအခေါ် 1T repeater နှစ်ပေါ့။ ကျောင်းမှာ နွေဦးလေတို့ဦးစီးပြီး PTU – cartoon box လုပ်ကြတယ်။ နွေဦးလေဆိုတာ ကဗျာဆရာသစ်ခက်အိမ်နဲ့ ဝေ(စီးပွားရေးတက္ကသိုလ်)တို့ရဲ့ သား၊ အခု The Voice Myanmar Season 3မှာ winner ဖြစ်သွားတဲ့ N Oo L။ သူတို့နဲ့ ကာတွန်းဘောက်စ်လုပ်ရင်း ‘ကဗျာ’ရေးဖြစ်လာတာပဲ။ သူကပဲ ကဗျာတွေအကြောင်းပြောပြ ၊ ဖတ်သင့်တဲ့ စာအုပ်တွေ ရွေးပေးရင်း ကဗျာထဲရောက်လာတာပဲ ၊ ခုတော့ သူကဗျာမရေးဘဲ သီချင်းဆိုနေလေရဲ့။ အဲဒီတုန်းက ကလောင်က မောင်ထက်နွယ် ( မောင်ချောနွယ် ) ဩဇာမသေသေးတာလည်းပါမယ်။ ကျောင်းမှာ ကျောင်းသားလုလင်စာစဉ် ၁ နဲ့ ၂ ထုတ်ခဲ့တယ်။ အဲဒီကလောင်နဲ့ ငြိမ်းချမ်းရေးကဗျာ(၁၀၀)စာအုပ်၊ သျှရီကဗျာရပ်ဝန်း စာအုပ်တွေ ထုတ်ခဲ့ဖူးတယ်။ နောက်မှ သွဲ့ဒီနွယ် ဖြစ်လာတာပါ။
( ၃ ) ကဗျာနဲ့ ပတ်သတ်လို့ ခင်ဗျားအပေါ် လွှမ်းမိုးခဲ့တဲ့ကဗျာတွေနဲ့ လူပုဂ္ဂိုလ်တွေအကြောင်းလည်း ပြောပါဦး။
___ ရှည်ရှည်ဝေးဝေးမရှိပါဘူး။ ‘မောင်ချောနွယ်’ပါပဲ။ အဲဒီတုန်းက ကဗျာတွေအားလုံးနီးပါး မောင်ချောနွယ် ဟန်တွေချည်းပဲ။ ခုမှ မဆိုသလောက်လေး ပြောင်းလာတယ်ပြောရမယ်။ နောက်တစ်ယောက်က ‘အောင်ချိမ့်’၊ ‘သုမောင်’၊ သုမောင်ရဲ့ ကဗျာစာအုပ်ဖတ်ဖူးကြလားတော့မသိဘူး။ ‘သုမောင်ကဗျာကောင် ၊ ကဗျာကောင်သုမောင်’ဆိုတဲ့စာအုပ် ၊ အဲဒီထဲမှာ ကိုယ်အကြိုက်ဆုံး ကဗျာတစ်ပုဒ်ရှိတယ်။
' အို နှင်းဆီ’
အတန်းထဲမှာ ဇီးငံစေ့ ခိုးစားနေသောအခါ
နှင်းဆီကို ငါမသိပါ။
နှင်းဆီကို ငါသတိထားမိသောအခါ
‘ဘားမားစကား’သို့ ကဗျာဆယ်ပုဒ် ပို့ခဲ့သည်။
သူ့ဆံပင်မှာ နှင်းဆီတစ်ပွင့်တွေ့သောအခါ
‘နီနီဝင်း’ကို အရင်ကလို စကားမပြောရဲဘဲ ရှက်နေခဲ့ရသည်။
ငါကိုယ်တိုင် ‘မမိုးငြိမ်း’၏ ဆံပင်၌
နှင်းဆီတစ်ပွင့် စိုက်ပေးလိုက်ရသောအခါ
ငါတို့သည် ချစ်သူများ ဖြစ်နေကြပြီ။
မနေ့က သမီးပူဆာသဖြင့်
နှင်းဆီပန်းဖိုး ငါးမတ်ပေးလိုက်ရသည်။
မူလတန်းတုန်းက ငါ၏ ဆရာမကြီး ဆုံးပါးသည်တဲ့။
နှင်းဆီပန်းတွေဖြင့် ပြုလုက်ထားသော ပန်းခွေတစ်ခွေ ပို့ဦးမှ။
(ဒါပါပဲ)
( ၄ ) ခင်ဗျားရဲ့နေ့စဉ်ဘဝမှာ ကဗျာက ဘယ်လောက်ရာခိုင်နှုန်းလောက် ပါဝင်နေလဲ။
____ အရမ်းအလုပ်ရှုပ်နေတဲ့အခါမျိုးမှာတော့ ကဗျာမရေးနိုင်တာတွေရှိတယ်။ ရေးမရတာတွေလည်း ရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် ကဗျာဖတ်တာကိုတော့ တစ်နေ့ တစ်ပုဒ် ရအောင်ဖတ်ဖြစ်ပါတယ်။ အလုပ်ရှုပ်နေရာကနေ ခဏ အနားယူတဲ့ အချိန်မှာ ကဗျာတစ်ပုဒ် မရ,ရအောင် ဖတ်ပါတယ်။ ပြောနိုင်တာက မနက်အိပ်ရာထတာနဲ့ ‘ကဗျာ’ဟာ ခေါင်းထဲ ရောက်လာတာပါပဲ။ ကဗျာစာကြောင်းနည်းနည်း၊ ကဗျာအာရုံခံစားမှုနည်းနည်း၊ ကဗျာအကြောင်း ဆင်ခြင်သုံးသပ်မှုနည်းနည်း လုပ်ဖြစ်ပါတယ်။ အချိန်ရတဲ့အခါမျိုးဆိုရင်တော့ များများလုပ်ဖြစ်တာပေါ့။ ချုပ်ရရင် နေ့စဉ်ဘဝမှာ ကဗျာဟာ အချိန်ပြည့် ကိုယ့်ကို သိမ်းပိုက်နေတာပါပဲ။ ကိုယ်ကသာ ကဗျာကို ချမပြနိုင်တာပါ။ ချပြနိုင်တဲ့နေ့ဆို ကိုယ်ပျော်ရွှင်ရပါတယ်။
(၅) ခင်ဗျား အခုရေးနေတဲ့ ကဗျာတွေက နောက်ထပ် . . .ထပ်ရေးမယ့်အနာဂတ်ကဗျာတွေအပေါ် ဘယ်လို အကျိုးသက်ရောက်စေလဲ။
____ ကဗျာရဲ့ အဆုံးမဲ့မှုအရ ကိုယ့်အနေနဲ့ အဲဒီ မေးခွန်းကို ဖြေရမယ်ဆိုရင် ခင်ဗျားတို့ ကိုယ့်ကဗျာကို ဘယ်လိုမြင်လဲ။ ခင်ဗျားတို့မြင်တဲ့အတိုင်းသာ တည့်တည့်ရှုကြပါ။ ကိုယ်ကတော့ အဆုံးမဲ့ကျယ်ပြော လွတ်လပ်ဟင်းလင်းပြင် အလွတ်တွေကို ကြိုက်လို့ ကဗျာရဲ့ သက်ရောက်ခြင်းကို ထည့်မစဉ်းစားတော့ဘူး။
(၆) ကဗျာမရေးဘဲ နေနိုင်မယ်လို့ ထင်လား။ ဥပမာ အနည်းဆုံး တစ်လ ၊ နှစ်လကနေ (၁) နှစ် ၊ ( ၂) နှစ်လောက်ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့။
___ တစ်ပတ်တောင်မခံပါဘူး။
(၇) နေ့တိုင်း ကဗျာရေးဖို့ ကြိုးစားလား။ အဲဒီလို ရေးဖို့ ဘယ်လို ပြင်ဆင်မှုတွေ လုပ်ဖြစ်လဲ။
____ နေ့တိုင်းကြိုးစားတယ်။ ကဗျာက ကိုယ့်နားရောက်နေပေမယ့် ကိုယ်က မသိလိုက်တာမျိုးတွေလည်းရှိတယ်။ သိတဲ့အချိန်မှာ အဲဒါကို ရေးတယ်။ မသိပဲပျောက်ကွယ်သွားရင်တော့ မသိတော့ဘူးပေါ့။ ကဗျာရေးဖို့ ပြင်ဆင်မှုကတော့ ဝတ္ထုဖတ်တယ်။ ကဗျာဖတ်တယ်။ ကဗျာဆိုင်ရာဆောင်းပါေတွဖတ်တယ်။ ဖီလော်ဆော်ဖီတွေဖတ်တယ်။ ရုပ်ရှင်ကြည့်တယ်။ ဩဂက်စတြာနားထောင်တယ်။ မြန်မာ့ဆိုင်းဝိုင်းနားထောင်တယ်။ သီချင်းနားထောင်တယ်။ ပန်းချီကားကြည့်တယ်။ အဲဒါကတော့ စိတ်ကို လှုပ်လိုက်တာပေါ့။ အနည်ထိုင်သွားတဲ့ ဘယ်အရာမျိုးနဲ့မဆို ကိုယ်ကဗျာရေးပါတယ်။ အဓိက,က ပန်းချီနဲ့အနည်ထိုင်တာများတယ်။ ဘယ်ပန်းချီကားအမျိုးအစားမဆိုနဲ့ ကိုယ်ဝင်နေထိုင်လို့ရတယ်။ ဆာဗာဒါ ဒလီရဲ့ ဆာရီရယ်လစ်ဇင် ပန်းချီကားတွေကတော့ အနည်းထိုင်ပြီး ပုပ်သိုးသွားလောက်အောင်ကို ကိုယ်သေပစ်လိုက်တယ်။
(၈) “နတ္ထိ” ဆိုတဲ့ စကားလုံးကိုများ တော်တော် ခံတွင်းတွေ့မိတာလား။ ဘာလို့လဲ ခင်ဗျားရေးတဲ့ အရေးအသားတော်တော်များများမှာ တွေ့မိလို့ပါ။ တခြား ဘယ်စကားလုံးတွေနဲ့ရော အဲဒါကို ပေါင်းစပ်ပြီး သုံးဖို့ အာသီသရှိနေသေးလဲ။
____ ‘နတ္ထိ’ ... မရှိ။ ကွက်လပ်၊ လွတ်လပ်၊ ကျယ်ပြော၊ ဟင်းလင်းပြင် ၊ မျောလွင့်မှု ၊ တစုံတရာ မရှိ။ ကဗျာကို ကိုင်ပြီး လွှင့်ပစ်လိုက်ဗျာ။ ဘယ်ရောက်သွားမှာလဲ ဂရုမစိုက်နဲ့။ ခင်ဗျားနဲ့ မဆိုင်ဘူး။ လိုက်ရှာမနေနဲ့ ။ ခင်ဗျားဆိုတာ တကယ်မရှိဘူး။ ဒါကြောင့် ခင်ဗျားကဗျာဟာ ဘာလဲဆိုတာ စိတ်မဝင်စားနဲ့။ အဲဒါ နတ္ထိပဲ။ ဥပမာ - မြင်းတစ်ကောင်ရဲ့ နတ္ထိ ၊ နှင်းဆီပန်းပွင့်ရဲ့ နတ္ထိ၊ ကဗျာရဲ့ နတ္ထိ၊ နတ္ထိရဲ့ နတ္ထိကိုတောင် လိုက်တွေးတောမနေနဲ့၊ ကိုယ်ဟာ နတ္ထိပဲ။
(၉) ဘယ်လိုစာအုပ်မျိုးတွေ ဖတ်ရတာ သဘောကျလဲ ။ စွဲစွဲထင်ထင် ဖတ်ခဲ့တဲ့ စာအုပ် (၃) အုပ်လောက်အကြောင်းပြောပြပေးပါဦး။
____ စွဲစွဲထင်ထင်တော့ မရှိဘူး။ အခု ကြိုက်နေတာက ကာ့ဖ်ကာ၊ ယန်းပေါဆာထ်၊ အာရင်ဘက်တို့ရဲ့ ဘာသာပြန်စာအုပ်တွေပေါ့။ နောက်ကျ တစ်မျိုးပြောင်းချင်ပြောင်းသွားနိုင်တာပဲ။
(၁ဝ) “လွတ်လပ်ခြင်း”နဲ့ “တရားမျှတခြင်း” ဆိုတဲ့ စကားလုံးတွေနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး တစ်ခုခု(ဒါမှမဟုတ်) တစ်ခုမက ပြောပါဦး။
_____ ဘယ်နိုင်ငံမှာမှ မရှိတဲ့ စကားလုံးသက်သက် လုပ်ကြံလိမ်ညာလှည့်ဖြားထားတာ ပါပဲ။ လွတ်လပ်ခြင်းတစ်ခုပေါ်လာရင် နောက်ထပ် လွတ်လပ်ခြင်းကို တောင်းဆိုကြလိမ့်မယ်။ တရားမျှတခြင်း တစ်ခုပေါ်လာရင် နောက်ထပ်တရားမျှတခြင်းကို တောင်းဆိုကြလိမ့်မယ်။
(၁၁) ကဗျာမရေးခင်မှာ ၊ ရေးနေတုန်းမှာ ပေါ်လာတတ်တဲ့ အခက်အခဲတွေ ကြုံဖူးလား အဲဒါ ဘာတွေဖြစ်မလဲ။
____ ကဗျာထဲ'အတ္တ' ဝင်ရောက်သွားမှာကိုပဲ ကြောက်တယ်။ ကဗျာဟာ ‘နတ္ထိ’ပဲလေ။
(၁၂) နောက် (၇) ရက်လောက်နေရင် အတိအကျ သေရတော့မယ် လို့များ ကြိုသိမယ် ဆိုရင် အဲဒါ မတိုင်ခင် ဘာတွေ လုပ်ခဲ့မလဲ။
______ကိုယ်ဘယ်ရောက်နေသလဲအပေါ် မူတည်ပါလိမ့်မယ်။ ခုဆိုရင်တော့ အိမ်မှာပဲ တရားနာနေမှာပေါ့။
(၁၃) ရမ်နဲ့ဝီစကီ ဆိုရင် ဘာကို ရွေးချယ်မလဲ ။
____ အစွဲအလမ်း မရှိပါဘူး။
အိပ်တော့မယ်
အိပ်ပေါ့
မေးသူ - မောင်ရေချမ်း
ဖြေသူ - သွဲ့ဒီနွယ်
(၁) တခြားစာပေပုံစံတွေ အများကြီး ရှိတဲ့ အထဲကမှ ကဗျာကို ဘာလို့ ရေးတာလဲ။ ဘာလို့ ရွေးခဲ့တာလဲ။
____ ကဗျာနဲ့ လူနဲ့ သဟဇာတဖြစ်လို့။ ကဗျာဆရာဖြစ်ချင်လို့၊ ကဗျာရေးရ၊ ကဗျာအလုပ်လုပ်ရတာကိုက ဖလသမာပတ်၀င်စားနေရသလိုဖြစ်နေလို့ ။ ကဗျာဖတ်ရတာ ပျော်လို့၊ ကဗျာရေးပြီး မျောသွားရတာကြိုက်လို့။
ကဗျာပြီးသွားတဲ့ အချိန်မှာရတဲ့ အရာတစ်ခုခုကို စွဲလန်းလို့။ ကျနော်ရွေးတာတော့မဟုတ်ဘူး။
သူ့ဟာသူ ဖြစ်သွားတာ ကျနော့်ဆီရောက်လာတာ၊ ကျနော်က လက်ခံလိုက်တာ ။ ဒီလောက်ပဲနေမှာပါ။ ကဗျာဆရာဖြစ်ဖို့ ကျနော်ကြိုးစားမည်။ကြိုးစားသည်၊ ကြိုးစားဆဲပေါ့! ဟားဟား။
( ၂ ) ကဗျာ စရေးဖြစ်ခဲ့တဲ့ အရွယ်က ဘယ်တုန်းကလဲ။ အဲဒီကာလနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး အမှတ်တရ ဖြစ်ရပ်တွေ ရှိလား။
____ ကဗျာစရေးတာ ကိုးတန်း။ ကိုးတန်းမှာ ကဗျာပြိုင်ပွဲတစ်ခု ၀င်ရေးတာဗျ။ ဘ၀မှာသူငယ်တန်းကစလို့ဆုရဖူးတာဆိုလို့ အဲ့ကဗျာပြိုင်ပွဲမှာ လေးလုံးစပ်နဲ့ရဖူးတာပဲ။
အဲ့ဒီနောက် ဆယ်တန်းပြီးလောက်မှာစပြီး ကဗျာကို ဇောက်ချရေးနေပြီ။ အဲ့ဒီကာလက ဟိုမရောက်ဒီမရောက် ကာလကြီး။ Online/Print ပြဿနာတွေမစခင်ကာလ။
တစ်နေ့တစ်ပုဒ်ရေးမယ်ဆိုတာမျိုးတွေးပြီး A4တွေလုံး
လိုက်ချေလိုက်ရေးလိုက်။ ဘာမှမဖြစ်လာခဲ့တဲ့ ကဗျာတွေပေါ့ဗျာ။ အဓိက အားနည်းတာက တစ်ယောက်တည်း ရေးနေတာပဲ ၊ အသိုက်အ၀န်းမရှိဘာမရှိ။ ပြောမယ့်သူ မရှိဆိုမယ့်သူမရှ်ိ ၊ပလက်ဖောင်းမရှိ။
ရေးပြီးသမျှကို Youthကိုထိုင်ပို့တယ်၊ ရုပ်ရှင်တေးကဗျာ
ကိုပို့တယ် ၊ကလျာ၊ ရတီကိုပို့တယ် ။ ဘယ်မှာမှ မပါခဲ့ဘူးဗျာ။ ကျနော့်ကဗျာတွေညံ့ပုံက။ စာတိုက်ကိုတစ်ပတ်တစ်ခါရောက်အောင်ကိုပို့ခဲ့ဖူးဝာာ။
အဲ့ဒီကာလက Youth မှာတော်တော်ကိုပါချင်တာ။ ဘာလိုမှန်းမသိပါဘူး။ ဟိုမဂ္ဂဇင်းကြီးတွေကတော့ သူ့အထာနဲ့
သူတွေဆိုတော့ ကိုယ်မပါတာဘာမှ မဆန်းပေမယ့်
Youthမှာ မပါတာကို တော်တော်ကြီးဖီးလ်ခဲ့တာ။
ထားပါတော့အဲ့ဒီနောက်တော့ ကျောင်းတွေဘာတွေတက်၊
ကဗျာစာအုပ်(ပန်းဖလက်တွေ)လုပ်။ တစ်နှစ်ကို နှစ်အုပ်
ပုံမှန်လုပ်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ အဓိကက အဲ့မာ လူညီသွားပြီ
ကဗျာရေးတတ်ဖတ်တတ်တဲ့ကောင်တွေရခဲ့ပြီ။ နောက်
မြို့ခံကဗျာဆရာတွေနဲ့ သိလာကျွမ်းလာခဲ့ရ၊ သူတို့ဆီက
အတုယူစရာယူ၊ ကဗျာကို ပိုပြီးနက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း အရင်ထက်သိလို့လာခဲ့ရတယ်။ အနောက်လေလို့ခေါ်တဲ့ ကဗျာ အဖွဲ့။ အဲ့ကအစ်ကိုတွေဆီက သိမြင်ကြားခဲ့ရတာတွေ
က ကျနော့်ကိုကဗျာနဲ့ပိုနီးကပ်လာစေတာပေါ့။
သိပ်မကြာပါဘူး ကျနော့်ကဗျာတစ်ပုဒ်စ နှစ်ပုဒ်စ Printedဖြစ်လာတယ်။ ကလောင်တစ်မျိုးနဲ့။( အခုဆို ကလောင် ၃ခုတောင်ပြောင်းခဲ့ပြီးပြီ)နောက်ကျနော် နောက်ဆုံးနှစ်ကျ တစ်ကိုယ်တော်ပန်းဖလက်တွေ ဘာတွေ ထ လုပ်လိုက်သေးတယ်။
ပြောရရင်တော်တော်ရူးတယ်ပေါ့ဗျာ ။ ကျောင်းသားဘ၀က ကောင်တွေပြန်တွေလို့ ဒီကောင်ခုဘာဖြစ်နေလဲ
လို့တစ်ယောက်ယောက်ကကျနော့်အကြောင်းမေးရင် ကဗျာဆရာဖြစ်နေတယ်ကွ လို့ တစ်ယောက်ကပြန်ဖြေလိုက်မယ်။ အေး ဒီကောင်ဒါပဲဖြစ်မှာပေါ့ကွ လို့ မေးတဲ့တစ်ယေက်ကပြန်ပြောလိမ့်မယ်။ အဲ့ဒါကျနော်ပါပဲ။
ဘယ်နေရာမှ ဘာမှမဖြစ်နေဘူးဆိုရင်တောင် ကဗျာတော့ ရေးနေလိမ့်မယ်လို့ မှတ်မိခံရတဲ့ကောင်ပေါ့
နောက်ကျနော်ကဗျာနဲ့ ခဏခဏဝေးသလိုတွေဖြစ်ခဲ့တိုင်း အဲ့ဒီ အနောက်လေ က အစ်ကိုတွေဆူတာတွေကိုသတိရပါတယ်။ သူတို့အခုမရေးကြတော့ ကျနော်ပြန်ဆူချင်သေးတယ်။
(၃) အခု ဒီတော်လှန်ရေးမှာ PlugX ဆိုတဲ့ ဒီကလောင်နာမည်နဲ့ ကဗျာတွေ ရေးဖြစ်ခဲ့တယ်နော် ၊ ကျနော် မှတ်မိနေတာတော့ PlugX နာမည်ကို အဲဒီမတိုင်မီက Underground Myanmar Poetry မှာ တစ်ခါ သုံးဖူးခဲ့တယ်ပေါ့။ ရွေးကောက်ပွဲကာလတုန်းက - ကဗျာတစ်ပုဒ်။ အဲဒီတော့ PlugX မွေးဖွားလာပုံလေးကို ပြောပါဦး။
____ PlugXက ခင်ဗျားစတဲ့ဝေဒနာပဲလို့ပြောရမလား။
မပြောရင်ကောင်းမလား။ UGMP ကနေစပြောမယ်။
ကျနော်က Underground senseတွေတော်တော်ရှိတယ်။
Underground Mix Tapeတွေ ကြိုက်လို့လား၊ UG Rapperတွေရဲ့ အချိုးတွေကိုကြိုက်လို့လားမသိ။ Underground ရဲ့ လွတ်လပ်မှု၊ ရှင်သန်ချင်စဖွယ်လေထု၊ ဘယ်သူ့ကိုမှ ထောက်ထားနေစရာမလိုဘဲ ကိုယ့်အရှိ
ကိုယ့်အစစ်အမှန်ကို ဖွင့်ချလို့ရတယ်။
Underground Myanmar Poetry မှာကဗျာရေးချင်တယ်။ ကိုယ့်ရဲ့လက်ရှိ ဖုံးကွယ်ထားတဲ့ အရာတွေကနေ
ပြေးထွက်ချင်တယ်။ ကျနော်ရဲ့အဲ့ဒီကာလက လုပ်နေရတဲ့ ဗျူရိုကရက်ဘ၀ရဲ့ မကျေလည်ခြင်းတွေကို UGMPကနေ ကဗျာရေးပြီးပြောတယ်။
ပထမဆုံးအပုဒ်မှာကျနော်စသုံးတဲ့ ကလောင်ပေ့ါ့
PlugX . ..
ဒီကောင်ကဗိုင်းရပ်စ်နာမည် တရုတ်ဖြစ်ဗိုင်းရပ်စ်၊ Government Server တွေကို တိုက်တဲ့ခိုက်တဲ့ ဗိုင်းရပ်စ်၊ ကျနော်လည်းတိုက်ချင်နေတာ အဲ့ဒီGovernorတွေကို ၊ အဲ့တာနဲ့ကျနော် PlugX ဖြစ်လိုက်တယ်ပေါ့။
ဒီကာလမှာ PlugXဖြစ်တယ်ဆိုတာထက်
ကျနော့်ကိုယ်ကျနော် ပြောင်းပစ်တဲ့သဘောပါ
နောက်လည်း PlugXဦးမှာပဲ။ ကျနော့်အရင်နာမည်က NRCထဲက နာမည်ကြီး ဆိုတော့ ကဗျာရေးတဲ့ ဆယ်စုနှစ်
တစ်ခုအတွင်း ကလောင်၃ ခုပြောင်းပြီးပြီပေါ့။
တချို့က အရင်နာမည်ကိုနှမြောကြတယ်။
ကျနော်ကတော့ အဲ့ဒီအရင်တစ်ယောက်ကို
သတ်ပစ်လိုက်ပြီ။
(၄) "ချစ်သောတော်လှန်ရေး" ဆိုတဲ့ e-bookလေး လုပ်ဖြစ်ခဲ့တဲ့အပေါ်ရော ဘယ်လောက်အတိုင်းအတာအထိ ကျေနပ်မှု ရှိခဲ့လဲ ။
____ အများကြီးကျေနပ်တယ်။ တစ်ဘ၀လုံးမှာ အကျေနပ်ဆုံးအရာပဲ။နောက်ရှိမရှိမသေချာဘူးမဟုတ်လား။
တစ်ဘ၀လုံး ကျနော်လုပ်ခဲ့သမျှထဲက
အကျေနပ်ဆုံးတစ်ခုပဲ။
( ၅ ) ကဗျာနဲ့ ပတ်သတ်လို့ ခင်ဗျားအပေါ် လွှမ်းမိုးခဲ့တဲ့ကဗျာတွေနဲ့ လူပုဂ္ဂိုလ်တွေအကြောင်းလည်း ပြောပါဦး။
____ အဲဒီလိုမမေးနဲ့လေ ။ကျန်ခဲ့ရင်စိတ်ကောက်ကုန်မှာပေါ့။ ပထမဆုံး က (အစ်ကို)ကေမျိုးငြိမ်းပဲ။ကျနော့်နဲ့ဇာတိတူ
ခေတ်ပေါ်ကဗျာဆရာ။ သူ့ရဲ့ ကဗျာတစ်ပုဒ် က စပြီး ခေတ်ပေါ်ကဗျာကို တောက်လျောက်ဖတ်ခဲ့မိတာ။
မှတ်မှတ်ရရ ငါးတန်းသာသာမှာ ဦးကေရဲ့" ဈာပန" ဆိုတဲ့ကဗျာ ရယ်စရာမဂ္ဂဇင်းမှာဖတ်လိုက်ရတယ်။
ကေမျိုးငြိမ်း ( ပခုက္ကူ ) ပေါ့။ ကလောင်မှာ မြို့နာမည် ပါတာကိုး။ ကိုယ်တွေလိုတောသာသာမြို့က ကလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့ ဟာ ငါ့မြို့နာမည်ကြီးပါတယ်။ငါ့မြို့က ကဗျာဆရာကွ ၊ ငါတို့မြို့ကဆိုတဲ့အစွဲကနေ စခဲ့တာပဲ။
ကဗျာကိုလည်း နှစ်ခါသုံးခါဖတ်တယ်။ကြိုက်သွားတယ်။
နောက် ကိုညီဇွန်ဆိုတာရှိသေးတယ် ။ အစ်မ၀မ်းကွဲကျောင်းက ကဗျာရေးတဲ့အစ်ကိုပဲ။ အစ်မဆီကနေ ပန်းဖလက်တွေရတော့ ဟာ ငါလည်းဒီလူကြီးလိုကျောင်းတက်ရင်ရေးမယ်ကွဆိုပြီး သူ့ကဗျာတွေစွဲတယ်။
အများကြီးပေါ့ဗျာ။ ဧရာအနောက်လေ တစ်အုပ်စုလုံး။ နောက် ဆရာအောင်ချိမ့်
အသည်းစွဲကဗျာဆရာ(၁၁)
လက်ဖက်ရည်ခွက်တစ်သိန်းလောက်
ငါသောက်ခဲ့တာပေါ့ကမ္ဘာကြီး၊
ရဲကြီးခေါ်သစ္စာနီဆို ခွက် ၂သိန်းပြည့်ရှာရော့မယ်တို့။ ။
ဤတွင်ရွေ့ အသည်းစွဲကဗျာဆရာပြီးပါပြီ
ဒန်ဒန့်ဒန်တို့ ညကြီးတရေးနိုးရင်တောင်ထယောင် ရအောင်စွဲတယ်။
နောက် မောင်ချောနွယ်၊မောင်သိန်းဇော်၊ တာရာမင်းဝေ၊ ကျနော်တို့ ကျော်သွားလို့မရတဲ့အရာတွေလေ။
နောက်လှသန်း၊ သရုပ်ဆောင်ကောင်းတဲ့ နားရွက် အစုံနဲ့ ဝါရှင်တန်ကိုနားထောင်တယ်တို့ဘာတို့။
ကျနော့်ကို အချိန်တိုင်း မမေ့စေမှာကတော့ မောင်ဖီလာပဲ
ဘိုဟီးမီးယန်းများ။ မောင်ဖီလာနဲ့ ခိုင်မြဲကျော်စွာ ကျနော်တော်တော်ကြီးမေ့မရဘူး။
ဘိုဟီးမီးယန်းများကို ရွတ်ရတဲ့ ဖီးလ်ကိုလည်းဘယ်တော့မှ ငြီးငွေ့မှာလည်းမဟုတ်ဘူး။
တော်တော်များများလွှမ်းမိုးတာခံရပါတယ်
တော်တော်များများကိုလည်းကြိုက်ပါတယ်။
( ၆ ) နေ့တိုင်း ကဗျာရေးဖို့ ကြိုးစားလား။ အဲဒီလို ရေးဖို့ ဘယ်လို ပြင်ဆင်မှုတွေ လုပ်ဖြစ်လဲ။
____ အဲဒါကပြောရင်ရှည်ဦးမယ်။ ကျနော်ကဗျာရေးတဲ့ ဆယ်သုံးနှစ်လောက်မှာ ၅နှစ်လောက်ကနေ့တိုင်းရေးဖို့ကြိုးစားတယ်။ ကျန်တဲ့၈နှစ်ကတစ်နှစ်နေလို့ ၇ပုဒ်တောင်
မသေချာဘူး။ ဘာမှ မပြင်ဆင်ပါဘူး။ စာရွက်နဲ့ဘောပင်၊ ကီးဘုတ်နဲ့ဖုန်း ၊လက်ပ်တော့နဲ့ကီးဘုတ် ထိဖို့ပဲလိုတာ။
( ၇ ) ခင်ဗျားရဲ့နေ့စဉ်ဘဝမှာ ကဗျာက ဘယ်လောက်ရာခိုင်နှုန်းလောက် ပါဝင်နေလဲ။
_____ ကျနော်ပြောတဲ့ ၅နှစ်လောက် မှာ ၇၀%က ကဗျာပဲ
(၈ ) ကဗျာမရေးခင်မှာ ၊ ရေးနေတုန်းမှာ ပေါ်လာတတ်တဲ့ အခက်အခဲတွေ ကြုံဖူးလား အဲဒါ ဘာတွေဖြစ်မလဲ။
____ မရေးခင်ကတော့ ရေးမလား၊ မရေးဘူးလား တွေဝေနေတာ အခက်အခဲပဲ။ ရေးပြီးရင်ထပ်မစစ်ချင်၊ ထပ်မပြင်ချင်တာအခက်အခဲ။ကျနော်က ဘယ်အရာမှ ဇွဲမရှိတဲ့ကောင်၊ ကဗျာရေးရင်ဇွဲရှိတယ် ပြီးအောက်တစ်ထိုင်တည်းရေးတယ် တစ်ပုဒ်ကိုသုံးလေးနာရီကြာသည်အထိ ထိုင်ရေးပစ်ဖူးတယ်။ အေးပြီးသွားရင်လှည့်ကိုမကြည့်တော့ဘူး။ တင်စရာရှိတင်ပို့စရာရှိပို့။ နောက်ပိုင်းကိစ္စတွေသိပ်ပြီး မသိချင်တော့ဘူး။
အဲ့ဒီလိုတစ်ထိုင်တည်းမရေးတဲ့ကဗျာကလည်း တစ်သက်လုံးမပြီးတော့ဘူး။ ဘုရားဆင်းရေးခိုင်းတောင်မပြီးဘူး။
သေချာတယ်။
( ၉ ) “လွတ်လပ်ခြင်း”နဲ့ “တရားမျှတခြင်း” ဆိုတဲ့ စကားလုံးတွေနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး တစ်ခုခု(ဒါမှမဟုတ်) တစ်ခုမက ပြောပါဦး။
____ မပြောတော့ဘူး။ အဲ့ဒီအရာတွေပြန်ရတဲ့တစ်နေ့ ရှိကြဦးမယ်ဆိုရင်ပြောရအောင်
( ၁ဝ) အခုလို တော်လှန်ရေးကာလထဲ ကဗျာက ဘယ်လိုနေရာမှာ ရှိနေတယ်လို့ ထင်လဲ ။
____ အစကတော့ ဗျာ Art For No Sake ပဲ
လွန်လေပြီး သောအဟောင်းကြီးနော်
အရင်ကဆို Art For People Sakeချင်ရင် နိုင်ငံရေးသမားလုပ်လေ အဘိုးကြီးတွေ ပေါတယ်ဘာညညာခွီခဲ့တာ။
အခုတော့ မရတော့ဘူး။ကျနော်လည်းအဘိုးကြီးဖြစ်သွားတာလား စောက်ရူးတွေကြောင့်ပဲလားမသိ။
ကဗျာကိုတော်လှန်ရေးအတွက် ပိုပြီးဖိဖိစီးစီးရေးနေမိတယ်။ လူတေနဲ့ပိုနီးကပ်စေချင်လာမိတယ်။
(၁၁) "အမှောင်" ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို တခြားဘယ်လိုစကားလုံးမျိုးတွေနဲ့ တွဲသုံးချင်လဲ၊ ဘယ်လိုစကားလုံးမျိုးတွေနဲ့ တွဲမသုံးချင်ဘူးလဲ။ ဘာလို့လဲ ။
____ အမှောင်ကား (အမှားကောင်) အမှောင်ည ၊
အမှောင် လောက။ တော်ပြီ ။ အမှောင်ခေတ်ကိုမသုံးချင်ဘူးဗျာ ။တကယ်တော်သင့်ပြီ။
(၁၂) ခင်ဗျားရေးတဲ့ ကဗျာတွေထဲမှာ သီချင်းတွေရဲ့အရိပ်တွေကို မြင်ရတယ်နော်။ ကိုယ်တိုင်ရေးဖြစ်တဲ့ သီချင်းတွေရော ရှိလား။
____ သီချင်းကြိုက်လို့ဗျ။သီချင်းကနေ ပြန်ကဗျာရေး
အက်ဆေးရေးဖြစ်တာ။ သုံးလေးပုဒ်ရှိတယ်။ တစ်ပုဒ်က အမ်ပီဖိုးလေးနဲ့အသံသွင်းကြတာ။နောက်တစ်ပုဒ်က နယ်ကစတူဒီယိုမှာသွားသွင်းတာ။ အဲ့စတူဒီယိုက သီချင်းခွေက
တော့ ကိုယ့်ဟာကိုယ်မကြိုက်လို့ ရိုက်ခွဲပစ်လိုက်တာပဲ။
(၁၃) မနက်စာကို များသောအားဖြင့် ဘာတွေ စားဖြစ်လဲ။
____ ကျနော်မနက်စာမစားဘူး။အိပ်ရာထနောက်ကျလို့။
မေးသူ - မောင်ရေချမ်း
ဖြေသူ - PlugX
၁။ တခြားစာပေပုံစံတွေ အများကြီး ရှိတဲ့ အထဲကမှ ကဗျာကို ဘာလို့ ရေးတာလဲ။ ဘာလို့ ရွေးခဲ့တာလဲ။
___ ကျနော်ရွေးတာ မဟုတ်ဘူးဗျ။ သူဟာသူ မတော်တဆရောက်လာတာ။ ဒီလို ဖြစ်ရပ်မျိုး ကဗျာဆရာတိုင်း ဖြစ်ကြတာပဲလေ။ တခြားစာပေအမျိုးအစား တွေက ကျနော့်အတွက်တော့ ပျင်းဖို့ကောင်းတယ်ဗျ။ ကဗျာကတော့ အဲလိုမဟုတ်ဘူး။ မပျင်းရဘူးပေါ့ဗျာ။ ဒါဆို ပျော်လို့လားလို့မေးစရာ ရှိပြန်ရော။ ကျနော် ပျော်လည်း ပျော်တာမျိုးတော့ မဟုတ်ဘူး။ ကဗျာက ကျနော့်ကို တစ်ချိန်လုံး ငြင်းပယ်နေတာလေ။ ကဗျာက အောင်သက်ဦးကို အလိုမရှိဘူးပေါ့ဗျာ။ အဲဒါကိုပဲ ကြိုက်နှစ်သက်တာ ဖြစ်လိမ့်မယ်။
၂။ ကဗျာ စရေးဖြစ်ခဲ့တဲ့ အရွယ်က ဘယ်တုန်းကလဲ။ အဲဒီကာလနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး အမှတ်တရ ဖြစ်ရပ်တွေ ရှိလား။
___ ဘယ်အချိန်က ကျနော် ကဗျာရေးနေတာလဲ ဆိုရင် ကျနော် မမှတ်မိဘူး။ ကဗျာကသာ ကျနော့်ကို ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် လိုက်ရေးနေတာ ဖြစ်မှာပေါ့။ ကဗျာဟာ သက်ရှိမျိုးကွဲတစ်ခုလို့ ခင်ဗျား မြင်နိုင်ရင်တော့ ကျနော်ပြောတာကို လက်ခံမှာပေါ့။ ဟုတ်တယ် ကဗျာက သက်ရှိဗျ။ အချိန်နဲ့ နေရာတွေကို ကျော်လွန်နေတဲ့ သက်ရှိပေါ့။ ကျနော် ဘယ်လို ကဗျာရေးဖြစ်သွားတယ်။ ကျနော်ဘယ်တုန်းက ကဗျာရေးဖြစ်သွားလဲ ကျနော့်ကိုယ်ကျနော်တောင်မသိဘူး။ တကယ်ပြောတာပါ။ ကျနော့်ကိုယ်ထဲမှာ ကဗျာ ဘယ်အချိန်ကတည်းက ရှိနေတာလဲ ဆိုတာ ကျနော် တကယ်မသိပါဘူး။
၃။ ကဗျာနဲ့ ပတ်သတ်လို့ ခင်ဗျားအပေါ် လွှမ်းမိုးခဲ့တဲ့ကဗျာတွေနဲ့ လူပုဂ္ဂိုလ်တွေအကြောင်းလည်း ပြောပါဦး။
____ ကဗျာနဲ့ပတ်သတ်ပြီး လူပုဂ္ဂိုလ်ထဲကဆိုရင် အကြိုက်ဆုံးက မောင်ချောနွယ်ပဲ။ စတိတ်ကျောင်းမှာ တုန်းက ကျနော် ကဗျာကို မကြိုက်ဘူးဗျ။ စိတ်ပျက်မိတာ အမှန်ပဲ။ အဲဒီဂန္ထဝင် ကဗျာတွေကို စိတ်အပျက်ဆုံးပဲ။ အဖေက လည်း ကဗျာဆရာဆိုတော့ အိမ်မှာ အဲဒီအချိန်က ပင်လယ်လို ဟန်သစ်လို စသဖြင့် မဂ္ဂဇင်းတွေအများကြီးရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် တစ်ခါမှ လှန်မကြည့်ဘူး။ ကျောင်းမှာ သင်ရတဲ့ မြန်မာစာကို ငြီးငွေ့တာကြောင့်လည်းပါတယ်။ မြန်မာစာဆို ဖတ်ကို မကြည့်ချင်လောက်အောင် စိတ်ပျက်တယ်။ စာပေဆို စိတ်ပျက်နေတာပေါ့ဗျာ။ ကျနော်က သင်္ချာပဲကြိုက်တယ်။ ကျနော် တစ်ချိန်လုံး သင်လာရတဲ့ မြန်မာ ကဗျာတွေဟာ ကျနော့်ကို စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းအောင် လွှမ်းမိုးခဲ့လို့လားမသိဘူးဗျ။ ကျနော် ကဗျာတွေစရလာတာ ဖြစ်နိုင်တယ်။ အဲဒီအချိန်က သန်းရွှေအောက်က မြန်မာစာသင်ရိုး အစုတ်ပလုတ်ကြီးဟာ ကျနော့်ကို ကဗျာတွေ မဆိုထားနဲ့ မြန်မာစာပေ တစ်ခုလုံးကိုတောင် စိတ်လေသွားစေတာလေ။ အဲဒီနောက်ပိုင်း ကျနော် ဆယ်တန်းအောင်တော့ ကံလေးနဲနဲကောင်းလာတယ်။ မောင်ချောနွယ်ကို သိလာတယ်။ ဇေယျာလင်းကို သိလာတယ်။ သင်ရိုးထဲမှာ မရှိတဲ့ (ဝါ) အာဏာရှင်စနစ်အောက်မှာပါ မရှိတဲ့ ကဗျာအများအပြားကို ကျနော် ဖတ်မိတယ်။ သူတို့ဟာ အာဏာရှင် စနစ်ဆိုးကြီးအောက်မှာ မြန်မာ ကဗျာကို ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်အောင် အသက်ပေးကြိုးပမ်းနေကြတဲ့ ကဗျာဆရာ များစွာကို ကျနော် သိလာတယ်။ နာမည်တွေက ကျနော် အများကြီး ထည့်မရေးချင်လို့ပါ။ အဲလိုနဲ့ သူတို့ကဗျာတွေ ကျနော် ထိုင်ဖတ်တယ်။ ခုချိန်ထိလည်း သူတို့ရဲ့ လွှမ်းမိုးမှုက ရှိနေတုန်းပါပဲ။ အဓိက အချက်ကတော့ ဒီအာဏာရှင် စနစ်ကပေးတဲ့ ပညာရေးနဲ့ အာဏာရှင်စနစ် ပြင်ပက ကဗျာတွေဟာ ကျနော့်ကို တစ်နည်းမဟုတ် တစ်နည်း လွှမ်းမိုးနေတာ ဖြစ်ပါတယ်။ ကဗျာဆိုတာ ဘယ်စနစ်အောက်မှာပဲဖြစ်ဖြစ် သီးခြား လွတ်မြောက်နေတာပါလား ဆိုတာကို ကျနော် ပိုသိလာတယ်။
၄။ 'လိပ်ပြာလှေ'တို့ ၊ 'မင်းမျက်ရည်ဟာ ကိုယ်ပါပဲ' တို့ အဲဒီလိုကဗျာစီးရီးလိုက်တွေ ရေးဖြစ်ခဲ့ပုံကရော . . .အဲဒီအကြောင်းပြောပါဦး။
___ လိပ်ပြာလှေရော မင်းမျက်ရည်ဟာကိုယ်ပါပဲရော အဲဒီနှစ်ခုလုံးက ကောက်ရဘာသာစကားဗျ။ သူ့ဟာသူရောက်လာတာ။ သူဘယ်သူလဲဆိုတာ ကျနော် သိချင်လို့ စီးရီးတွဲလိုက်တာဖြစ်မယ် ထင်တယ်။ ကျနော် မသိတဲ့ တစ်ယောက်က ကျနော့်ဆီဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ရောက်လာတာကို ကျနော်က ဧည့်ခံသလိုပေါ့ဗျာ။ ဘယ်သူ့အတွက်မှ ရည်ရွယ်ပြီး ရေးတာ မဟုတ်ဘူးဗျ။ သူတို့က ကောက်ရဘာသာစကားတွေဖြစ်နေလို့။ ကျနော် ဖန်တီးပြုလုပ်ထားတာ မဟုတ်လို့ပဲ။
၅။ အခုလို တော်လှန်ရေးကာလထဲ ကဗျာက ဘယ်လိုနေရာမှာ ရှိနေတယ်လို့ ထင်လဲ ။
____ တော်လှန်ရေးရဲ့ ဝိညာဉ်ဟာ ကဗျာပဲ။ လူတွေက သတိမထားမိဘူး ဖြစ်နေလိမ့်မယ်။ ဘယ်တော့မှလည်း သိလာမှာမဟုတ်ဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ အကောင်အထည်ပြစရာ ဘာမှမရှိလို့ပဲ။
၆။ "ဟေ့ကောင် . . .မင်းလားကွ ၊ ကဗျာဆရာ" ဆိုပြီး ခင်ဗျားကို သတ်ချင်နေတဲ့သူတွေ ရှိမယ်လို့ရော မထင်မိဘူးလား။
___ မသိဘူးလေ။ ရှိချင်လည်း ရှိမှာပေါ့။ ကျနော်က ခဏ ခဏ အမှားတွေ ကျူးလွန်နေကျဆိုတော့ ဒါက ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။
၇။ ခင်ဗျားရဲ့နေ့စဉ်ဘဝမှာ ကဗျာက ဘယ်လောက်ရာခိုင်နှုန်းလောက် ပါဝင်နေလဲ။
__ သုညရာခိုင်နှုန်းပါဝင်ပါတယ်။ နတ္ထိဖြစ်မှုကတစ်ဆင့် ကဗျာကလာနေတာဗျ။ အဲဒါကြောင့် သုညရာခိုင်နှုန်းလို့ပြောရပါလိမ့်မယ်။ ကျနော့်ကဗျာဆိုတာ ကျနော့် မဲ့မှု သုည ပါပဲ။ ကျနော် လိုချင်တာမဟုတ်ဘူးဗျ။ ကျနော် ကုန်ဆုံးချင်တာ။ ကျနော် အေးအေးလူလူ သေဆုံးချင်တာ။
၈။ နေ့တိုင်း ကဗျာရေးဖို့ ကြိုးစားလား။ အဲဒီလို ရေးဖို့ ဘယ်လို ပြင်ဆင်မှုတွေ လုပ်ဖြစ်လဲ။
___ ကြိုးစားတာပေါ့။ ကဗျာရဖို့ ကြိုးစားရတာပေါ့။ ဒါက လုပ်ငန်းသဘောပဲလေ။ ဘာသာစကား၊ အာရုံခံစားမှု၊ သဒ္ဒါစည်း၊ နိမိတ်ပုံ၊ စသည်ဖြင့်ပေါ့။ ဒါတွေက မခက်ခဲပေမယ့် ကဗျာဓာတ်ကတော့ ခက်ခဲတယ် ဆိုရမှာပဲ။ ကဗျာဓာတ်ရဖို့ ခက်တယ်ဗျ။ တစ်ခါတလေ တစ်နေ့လုံးနေလည်း ကဗျာဓာတ်ရချင်မှရတာ။ လုပ်ယူရင်တော့ ရတာပေါ့ဗျာ ။ ကဗျာဓာတ်မပါတဲ့ ကဗျာတော့ ရမှာပေါ့။
၉။ ရုပ်မြင်သံကြားကနေသာ တစ်နိုင်ငံလုံးကို (၅) မိနစ်လောက် စကားပြောပေးပါ ဆိုရင် ဘာတွေ ပြောဖြစ်မလဲ။
___ အရင်ကဆိုရင် သမ္မတအိမ်မှာ စော်ဖိုက်ချင်တဲ့အကြောင်း ပြောမှာပေါ့။ အခုတော့ ဘာမှ မပြောချင်တော့ဘူး။ မအေလိုး မင်းအောင်လှိုင် လို့တောင် မပြောချင်တော့ဘူး။ ဒီကာလကြီးကို ဖော်ပြဖို့ ဘာသာစကားမရှိဘူး။
၁ဝ။ ခုနက သင်္ချာကြိုက်တယ်လို့ ပြောခဲ့တယ်နော်။ အဲဒီသင်္ချာကို သုံးပြီးတော့ရော ကဗျာတွေ ရေးဖြစ်ခဲ့လား။
___ မရေးဖြစ်ပါဘူး။ သင်္ချာကိုလည်း ကျနော် မေ့သွားတာပါပဲ။
၁၁။ ခင်ဗျား ရေးတဲ့ တချို့ကဗျာတွေက တိုတိုလေးတွေနော်။ ဘာလို့လဲ . . .စိတ်သိပ် မရှည်တာလား။
___ အွန်း …ဟုတ်တယ်
၁၂။ ခင်ဗျား သိထားတဲ့ ငရဲအကြောင်းပြောပါဦး။
___ ဟင့်အင်း ကျနော် သိထားတဲ့ ငရဲဆိုတာ မရှိတော့ဘူး။ အားလုံး သိသွားတဲ့ငရဲပဲ ရှိတော့တယ်။ အဲဒီမှာ မိုးတွေ ရွာနေတယ်။ အဲဒီမိုးတွေ အားလုံးကို သွေးနဲ့ လုပ်ထားတဲ့ တိမ်တွေက သယ်လာတာပဲ။ ဒူးဆစ်တောင် မဟုတ်ဘူး ၊ ခါးလည်လောက်ရောက်နေတဲ့ သွေးတွေကို လူတွေဟာ ကူးဖြတ်နေကြတယ် ၊ သူတို့မျက်နှာမှာလည်း မျက်ရည်တွေနဲ့ပေါ့။
၁၃။ အိပ်ခါနီးရော ဘုရားရှိခိုးဖြစ်လား။
___ကိုယ်လုံးတီးကြီးဖြစ်နေလို့ အဆင်မပြေဘူးလေ
တာ့တာ
တာ့တာ
မေးသူ - မောင်ရေချမ်း
ဖြေသူ - အောင်သက်ဦး
ဘာကိစ္စ စောင့်ကြည့်နေသေးတာလဲ မွှေးသောစမ်းချောင်းလေးရဲ့ရေမှာ ဓမ္မတေးတွေဟာ သွေးနဲ့ ပျံ့လွင့်နေလို့ စူးခနဲ "နာကျင်မှု"ကို ငြင်းဆန်မရဘူး ကလေးကစားကွင်းတွေ
နေရာမှာ ပုန်းကျင်းတွေ ပေါ်လာလို့ မည်းနက်နေတဲ့ သည်းမခံခြင်းတွေကို မီးရှူးမီးပန်းတွေလို ပစ်ဖောက်လိုက်ကြတာ
တံတားပေါ်က အသားလွတ်ခုန်ချသွားတာ မဟုတ်ဘူး ၊ သတ်
ပြီးမှ အလောင်းကို အဲဒီမြစ်ထဲ ရက်စက်မှုကလွဲလို့ တခြား ဘာအကြောင်းပြချက်မှ မရှိဘဲ သူတို့ ပစ်သွားခဲ့တာ စာသင်ကျောင်းတွေ နေရာမှာ ဒုက္ခသည်စခန်းတွေ ပေါ်လာ
လို့ ကိုယ့်ဒဏ်ရာအစား သူများဒဏ်ရာကို ဆေးအရင် ထည့်ဖို့ ကြိုးစားနေကြတာ "ငါတို့ဆီမှာ နေမပွင့်တာ နှစ်တစ်ထောင်ကြာပြီ" လို့ တစ်စုံတစ်ယောက်က ပြောလာခဲ့ရင်
အဲဒါကိုမတ္တာဖာလို့ မယူဆပါနဲ့ ၊ "အမှောင်ခေတ်" ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို သူ ရွံမုန်းစွာနဲ့ ရည်ညွှန်းလိုက်တာပါ - မိသားစုတွေဟာ ချစ်ခြင်းမေတ္တာအကြောင်း ဝိုင်းဖွဲ့ပြောရမယ့်အစား
တစ်ယောက်တစ်နေရာစီ ဝေးသွားခဲ့ရလို့ ၊ တစ်ယောက်ဟင်းခွက်တစ်ယောက်လဲစားခဲ့ကြတဲ့ အိမ်နီးနားချင်းတွေဟာ မနက်ခင်းဆို တစ်ယောက်သောကနဲ့ နိုးထပြီး ညဆို တစ်ယောက်မျက်ရည်နဲ့ အိပ်စက်နေရပါပြီ။ ။
မောင်ရေချမ်း
"ကျနော့် ဒီစောက်ကျင့်တွေကို ဘယ်လို ပြင်လို့မရတော့ပါဗျာ" လို့ အော်ဟစ်ပြီး ပြန်ပြောခဲ့တဲ့နေ့တုန်းက အိမ်သာနားမှာ နှစ်ပေါင်းများစွာ ပစ်ထားခဲ့တဲ့ စားပွဲခုံအစုတ်ကြီးတစ်လုံးကို အိမ်ရှေ့ သူ ယူလာခဲ့တယ်။ ပျဉ်တွေလည်း ကွာ ၊ ဖုန်တွေလည်းတက် ၊ စုတ်ပြတ်သတ်နေတဲ့ ခုံအစုတ်ကြီးပေါ့။ ပြီးတော့ . . . သံတွေ တူတွေနဲ့ အဲဒါကြီးကို ထုတယ်။ သံတစ်ချက်ထုလိုက်တိုင်း ဆုံးမသံတစ်ချက်ကြားရသလို ၊ နားရင်းတစ်ချက် အုပ်လိုက်သလိုပေါ့ ၊ ကျနော့်မှာ နာကျင်ခဲ့ရတာ။ နာရီဝက်ကျော်လောက်လည်း နေရော ၊ အဲဒီခုံအစုတ်ကြီး အသစ်အတိုင်း ပြန်ကောင်းသွားခဲ့တယ်။ ကျနော်ကတော့ ဒီတိုင်းပဲ။
မောင်ရေချမ်း
အချစ်ရေ . . .
အဆုတ်အားကောင်းပါစေ
"ဘယ်လောက်ချစ်လဲ" လို့ မေးရင်
မင်းသောက်လိုက်တဲ့ စီးကရက်လေးတွေပေါ့
အဲဒီက ပြာတွေ မင်းလက်ဖဝါးပေါ်
ပြန်ကြွေကျပြီး အရေပြားကင်ဆာ ဖြစ်မှာ စိုးလို့
ကိုယ့်လက်ဖဝါးနဲ့ ခံပြီး အဝေးကို လွှင့်ပစ်ချင်တဲ့အထိ
"ဘယ်ဘဝအထိလဲ" လို့ မေးရင်
ကိုယ့်အသည်းကို မင်းပဲ
စီးကရက်သောက်နေတုန်း ယူသွားခဲ့တာ
နောင်ဘဝပေါင်းများစွာ အထိ ။ ။
မောင်ရေချမ်း
နေထိုင်နေတာ နောက်ထပ် မှုန်ဝါးဖို့ပဲ
"ဒါ့အပြင် ဘာရှိသေးလဲ" လို့ ဆင်းသွားမိတော့
ဝမ်းနည်းမှုဖြစ်ဖြစ် ၊ မျှော်လင့်ချက်ဖြစ်ဖြစ်
သေတ္တာလေးထဲ . . .
တယုတယ သိမ်းထားတဲ့ ပြာတွေလိုမျိုးပေါ့
အကယ်၍ . .ဘဝဟာ မရဏနဲ့ ကြုံတဲ့အခါ
ချစ်တာကို တုပ်နှောင်မထားတော့တဲ့အကြောင်း
ကိုယ် ဘယ်သူဘယ်ဝါဆိုတာ မေ့သွားတတ်တဲ့အကြောင်း
မျိုချပစ်ရမယ့် ဝင်္ကဘာတွေအထပ်ထပ်
အမှောင်ထဲ ဦးတည်ထားသမျှ
ပိုပြီး တိကျဖို့ ချဉ်းကပ်လာတဲ့ မေးခွန်းမဟုတ်ရင်
အများအားဖြင့် အပေါ်ယံထစ်ချုန်းလို့
ပြက္ခဒိန်ပေါ်က အယုတ္တအနတ္တ အထီးကျန်ခြင်းနဲ့
တစ်စစီ . . တစ်စစီ အပိုင်းပိုင်း ပယ်ဖျက်ခံရရင်း
ရုတ်တရက် လင်းထိန်သွားပေမယ့် . . .
ငယ်ငယ်တုန်းက အတိုင်းပါပဲ ၊ အစက်အပြောက်တွေ
ဘယ်နှလိုင်းရေးရေး တစ်ပုဒ်လုံးပျောက်ဆုံးတယ် ။ ။
မောင်ရေချမ်း
တစ်ယောက်က ကမ်းခြေမှာ မိုးတွေ ရွာလို့
ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ကနေတဲ့အချိန်
နောက်တစ်ယောက်က စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့
အိမ်ထဲက ရေတွေကို ခပ်ထုတ်နေရမှာ
တစ်ယောက်က "ဥပမာ" လို့ အစချီပြီး
မြင်သာအောင် ပြောဖို့ ကြိုးစားနေချိန်
နောက်တစ်ယောက်က "အစရှိသဖြင့်" ဆိုပြီး
နောက်ထပ် နားလည်ဖို့ ခက်တဲ့စကားတွေ ပြောသွားမှာ
ဥပမာ . .
တစ်ယောက်က ကဗျာဖြစ်နေတဲ့အချိန်
နောက်တစ်ယောက်က စကားပြေဖြစ်နေမှာ
အစရှိသဖြင့်ပေါ့
နှစ်ယောက်စလုံး တောတွေ တောင်တွေနား
သစ်ပင်အုံ့အုံ့တွေနဲ့ မြက်ခင်းကြမ်းကြမ်းလွင်ပြင်ဆီ
သွားချင်တာချင်း တူမယ် ဆိုရင်တောင်
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်တော့ ဘယ်တူမလဲ ။ ။
မောင်ရေချမ်း
အဖုအထစ်တွေကို ဖန်မီးအိမ်နဲ့ သေချာကြည့်ပြီး ခါးသီးစွာ ပြုံးလို့ နွားနို့တွေကို ခေါင်းပေါ် အားရပါးရ လောင်းချတယ် သူများအမာရွတ်ကြီးကို ကိုင်ပြီး ဆော့ရတာ ပျော်တဲ့သူတွေ အခန်းထဲ ဝင်လာတော့ သမုဒ္ဒရာကြီးတစ်စင်းလုံးကို ဆုံးရှုံးခဲ့ပြီးပြီ အဲဒါနဲ့ တရှဲရှဲ တရွှမ်းရွှမ်း မြည်တဲ့အထိ မသိရင် မျက်လုံးထဲက သွေးတွေပါ ပန်းထွက်လာတော့မလို သူ ငိုပါတယ် ငိုလို့ ဝသွားတဲ့အခါ "ရှင်က ဘယ်သူလဲ ဒီကျောက်တုံးဟာ သိပ်လှတာပဲ ၊ ရှင့်ခေါင်းနဲ့ဆို အနေတော်ပဲ" လို့
ပြောရင်းနဲ့ သွေးတွေ ဖွမ်းခနဲ ဖြစ်တဲ့အထိ
ထုသတ်ခံလိုက်ရတယ် ။ ။
မောင်ရေချမ်း
ဝက်သား မဟုတ်ပါဘူး ပြီးခဲ့တဲ့အပတ်က
ကျည်ဆံထိသေသွားတဲ့ ကျောင်းသားလေးရဲ့ပေါင်သားပါ
ဘုန်းပေးတော်မူပါ . . .ဘုရား
ငါးငပိရည် မဟုတ်ပါဘူး
ဒီမနက်မိုးလင်းခါနီးလေးကမှ
ဗုံးကြဲပစ်လိုက်တဲ့ တောင်တန်းဒေသရဲ့အရိုးတွေ
တို့စရာလေးတွေ မစုံလို့လား ဟင်
သေသေသပ်သပ် လှီးထားတယ်လေ
လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် သခွားသီးအကွင်းလေးလား
အလယ်ကဟာကို သခွားစေ့လို့ မထင်ပါနဲ့နော်
အဲဒါ ဖမ်းပြီး
ဖောက်ထုတ်လိုက်တဲ့ နိုင်ငံရေးသမားရဲ့မျက်လုံးလေးပေါ့
မွှေးနေတဲ့အကင်လေးတွေကိုရော
လျှောခနဲ ဝင်သွားအောင်
ပြည်သူ့မျက်ရည်ကို အပူပေးပြီး ကျိုထားတဲ့
ဟင်းချိုလေးနဲ့ သုံးဆောင်တော်မူပါလား
အဲဒါ . . အဲဒါ
အအီပြေအောင် အချဉ်ရည်လေး ယူပါဦး
နိုး နိုး ငရုတ်နှစ် မဟုတ်ပါဘူး
လမ်းမပေါ်က သွေးတွေကို
ခဲပျစ်အောင် အဓမ္မနည်းနဲ့ လုပ်ထားတာပါ. . .ဘုရား
ဝရဲ့လား ပြည့်စုံရဲ့လား လုံလောက်လား
ဆွမ်းပူပူ ဖြူဖြူလေးတွေပေါ်မှာ
"ဒို့သာသနာ" လို့ ရေးထားတာ ပျော်ရဲ့လား
လက်ဆေးတော်မူပါ . .ဘုရား
အချိုပွဲကို ဘာတည်းဦးမလဲ
နောက်ထပ် အသက်ပေါင်းများစွာ
သေမယ့်စစ်ပွဲတွေလား
ပြန်မကြွခင် . . .
"ဒကာနဲ့ဆရာ ငရဲကို အတူတူ သွားစို့" ဆိုတဲ့
စကားမပါဘဲ တရားကို ဟောသွားပါဦး အရှင်ဘုရား ။
မောင်ရေချမ်း
ဖအေက သမီးလေးကို သိပ်ချစ်လို့
ကလေးဘဝတုန်းကဆိုရင်
ညရောက်တဲ့အခါ
သမီးလေးရဲ့လက်တွေ ခြေထောက်တွေနဲ့
ခေါင်းကိုပါ ခုတ်ထစ်ပြီး
ရေခဲသေတ္တာထဲ ထည့်ပြီးမှ အိပ်ယာဝင်တယ်
မနက်ရောက်တော့မှ. . .
မန္တန်နဲ့ မန်းမှုတ်ပြီး
သူ့သမီးလေးရဲ့ခန္ဓာအစိတ်အပိုင်းတွေကို ပြန်ဆက်တယ်
ပြီးရင် ကျောင်းလိုက်ပို့တယ်
ကျောင်းလိုက်ပို့တိုင်းလည်း
သမီးလေးရဲ့ နှလုံးသားကို အိမ်မှာပဲ ထားခဲ့စေတယ်
တခြားကလေးတွေနဲ့ ဆော့မှာ စိုးရိမ်လို့တဲ့
ဒီလိုနဲ့ . . . သမီးလေးက အရွယ်ရောက်လာတယ်
အရွယ်ရောက်လာတဲ့ သမီးလေးဟာ
ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် လေချွန်တတ်လာတယ်
ဒါပေမဲ့ . . .
အဲဒီလေချွန်သံကိုလည်း ဖအေက ကြိုးနဲ့ချည်ပြီး
တုပ်နှောင်ထားပါတယ်
ချစ်မိသွားမှာ စိုးလို့တဲ့ ။ ။
မောင်ရေချမ်း
အခုတလော သူ့နားရွက်ကြောင့် သောကရောက်နေရသည် ။ သူ့နားရွက် သူဒေါသထွက်နေရသည်။ နားရွက် ကြောင့် နေ့ဘက်တွင်နေမထိ ထိုင်မသာ ၊ ညဘက်တွင် အိပ်မပျော် ဖြစ်နေရသည်။ တဝီဝီအသံများက ဒုက္ခကြီး စွာပေးနေသည်။ တဂွီဂွီ ၊ တဂီးဂီးအသံများ များကို အချိန်တိုင်းလိုလိုကြားနေရသည်။ တချို့အသံများကိုညကို အားတင်း၍ အိပ်ပျော်နေစဉ်တွင်ပင် အိ်ပ်မက်ထဲ၌ ကြားနေရပြန်သည်။
“ ကိုယ်အခု ရက်ပိုင်း နေရထိုင်ရ ကျပ်နေတယ်ကွာ” ဟု သူ့မိန်းမကို ဖွင့်ဟပြောမိတော့ သူ့မိန်းမက တွေတွေ ငေးငေးကြည့်ကာ သက်ပြင်းဖွဖွချသည်။ ထို့နောက်
“ ကျွန်မ သတိထားမိတာ ကြာပြီ။ ညဘက်တွေလည်းအိပ် ယာထဲမှာ ဟိုဘက်လူး ၊ ဒီဘက်လိမ့်နဲ့ အိပ်ပျော်ပုံ လည်းမရဘူး ။ နေ့ခင်းဘက်လဲ အလုပ်က ပင်ပန်းနဲ့ ရှင့်စိတ်ထဲ ဘာတွေဖြစ်နေလဲမသိရဘူး။ စိတ်ညစ်တာပဲ”
ဟု ညင်သာတိုးဖျော့စွာပြောသည်။ သူ့ခေါင်းတွေ မိုက်ခနဲဖြစ်လာသည်။ သူ့မိန်းမနှင့်စကားပြောနေစဉ်တွင် တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ကြားနေကျအသံပေါင်းများစွာက ပဲ့တင်ထပ်စွာရိုက်ဟည်းနေသည်။ သူ့နားရွက်ကိို သူ အထိတ်တလန့် ဆွဲကိုင်မိသည်။ နှုတ်ဖျားမှလည်း အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့နှင့် စကားလုံးတချို့ခုန်ပေါက်ထွက်ကျ လာသည်။
“ နားထဲမှာ ၊ ကိုယ့်နားထဲမှာ ….” မပီမသ တုန်ခါတိုးဖျော့နေသောစကားစုတချို့။
သူ့မိန်းမက သူ့ကိုကြည့်သောအကြည့်တွင် အထူးအဆန်းသက်ရှိသတ္တဝါတစ်ကောင်ကိုမြင်လိုက်ရသောနှယ်။
“ရှင် ဘာဖြစ်နေတာလဲ ။ ခက်တော့တာပဲ ။ အိပ်ရေးပျက်တာတွေ များပြီး ကယောင်ကတမ်းဖြစ်နေပြီထင်တယ်”
သူ့မျက်ကွင်းတွေက တွင်းနက်နက်တစ်ခုလို ဟောက်ပက်။ မျက်နှာပြင်တစ်ခုလုံးလည်း သွေးမရှိသလို ဖြူရော် အက်ကွဲနေသည်။ သူ့နားရွက်တွေကို ဒုတိယအကြိမ်အယောင်ယောင်အမှားမှား ဆွဲဆုပ်ထားမိပြန်သည်။ နားဝ နှစ်ဖက်လုံးကို အလန့်တကြားပိတ်ထားမိသည်။ သူ့မိန်းမကတော့“ကျွတ်” ခနဲတစ်ချက်စုတ်သပ်ကာ သူ့အနား မှ ထွက်သွားလေပြီ ။
++++ ++++ ++++
အသံများက ထူးကိုထူးဆန်းလွန်းသည်။ သွေးဆာနေဟန်တစေ ္ဆသရဲပေါင်းများစွာ၏အော်သံများ ၊ နာနာကျင် ကျင်ညည်းညူနေသော တစ်ဆို့ငိုရှိုက်သံများ ။ တစ်ခါတရံ တချို့အသံများက ဆာလောင်မွတ်သိပ်မှုကိုအံကြိတ် နေသော အသံများပမာ။
“ပေါင်မုန့်တစ်လုံးလောက် ပေးပါ ။ ကျွန်တော်(ကျွန်မ)တို့ကို ပေါင်မုန့်တစ်လုံးလောက်ပေးပါ…ပေါင်မုန့်…တစ်.. လုံး…..လောက်……”
ထိုကဲ့သို့ အက်ကွဲကြမ်းရှနေသောအသံမျိုးများထဲတွင် သူ့နားရွက်များ ပူလောင်လာသည်။နှုတ်ခမ်းများတဆတ် ဆတ်တုန်ရီလာသည်။ မျက်ဝန်းများ စိုထိုင်းလာသည်။
“အား”
သူ့စိတ်တွင်းမှအော်ဟစ်လိုက်သောအသံကလည်ချောင်းဝရောက်လုရောက်ခင်ပဲ တစ်စုံတစ်ရာကပိတ်ဆို့လိုက် သကဲ့သို့ တိမ်ငုပ်ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ အိပ်ယာဘေးက နာရီလေးကို ဖျတ်ခနဲ ကြည့်မိသည်။ ည (၂)ထိုးရန် ဆယ်မိနစ်အလို ။ နံဘေးတွင် ယှဉ်တွဲအိပ်စက်သော ဇနီးသည်ကို ကြည့်မိပြန်သည်။ နံရံကိုကြည့်မိပြန်သည်။ တစ်ခါ လစ်ခနဲပြန်အကြည့်က မျက်နှာကြက်ကို ရွေ့သွားပြန်သည်။
“မဖြစ်တော့ဘူး …။ အသံတွေ… ၊ အ… သံ…တွေ ။”
သူ့နှုတ်ခမ်းလွှာများကျယ်လောင်စွာပွင့်ဟအန်ထွက်လာသည်။ ဗလုံးဗထွေးစကားသံတချို့က ညဘက်အိပ်ခန်း လေးထဲတွင် ပဲ့တင်ထပ်စွာ။
“ရှင် … ရှင် . ဘာဖြစ်နေပြန်လဲ ။ အိပ်မပျော်ပြန်ဘူးလား ။ ခက်တော့တာပဲ တော်ပြီ တော်ပြီ ။ ကျွန်မလဲအခန်း ပြောင်းအိပ်တော့မယ်။ ရှင်နဲ့အိပ်ရတာ လန့် လန့် နိုးလာတယ် ။ ဘာတွေဖြစ်နေလဲမသိ ။ခက်တော့ခက်နေပြီ”
အိပ်မှုန်စုံဖွားဖြစ်နေဟန်သူ့မိန်းမ၏တိုးတိုးဖျော့ဖျော့စကားသံတချို့က သူ့နားတွင်ကြားတစ်ချက်၊မကြားတစ် ချက် ။ အဝေးမှအသံများက တုန်ခါကျယ်လောင်စွာ သူ့နားစည်ထဲသို့ ရိုက်လွင့်လာပြန်သည်။ သူ ငူငူငိုင်ငိုင်ဖြင့် အိပ်ယာပေါ်တွင် ထထိုင်လိုက်သည်။ သူ့မိန်းမကတော့ သူ့ကိုစိတ်ပျက်လက်ပျက်ကြည့်တာ ခေါင်းအုံးနှင့် စောင်ယူ၍ အခန်းအပြင်သို့ ထွက်သွားလေပြီ ။ သူတစ်ယောက်တည်းသာ တတွတ်တွတ်အသံအပိုင်းအသံများ ကို ရေရွတ်နေမိသည်။
“မဖြစ်တော့ဘူး ၊ မဖြစ်တော့ဘူး ။ အား ဘာလုပ်ရမလဲ ၊ ဘာလုပ်ရပါ့မလဲ ။”
အိပ်ယာမှ ထကာ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်အခန်းထဲတွင် လမ်းလျှောက်နေမိသည်။ အသံပေါင်းများစွာက နားထဲသို့ တိုးဝှေ့ဝင်လာဆဲ။ ပြတင်းပေါက်မှ အပြင်ဘက်ကို အလန့်တကြားသူလှမ်းကြည့်မိပြန်သည်။ ညသည် သည်း ထန်အုံ့မှိုင်းစွာ မှောင်ရီပြာဝေနေသည်။ စိတ်ကို စိတ်က ကုတ်ခြစ်လာသံတွေ တဖျင်းဖျင်း ။
“မဖြစ်တော့ဘူး ။ မဖြစ်တော့ဘူး …….” သူ့နှုတ်ဖျားမှ ကြိမ်ဖန်ထပ်စွာ ရေရွတ်နေမိပြန်သည်။
ဖျတ်ခနဲ အတွေးတစ်စ ခေါင်းထဲသို့ လက်ခနဲဝင်လာသည်။ သူ အထက်တန်းကျောင်းသားဘဝက သင်ယူခဲ့ရ သော အိပ်ပျော်ခြင်းနှင့်အိပ်မက်များ စာစုထဲမှ အိပ်မက်များကို ပျော်ရွှင်သောအဆုံးသတ်ဖြစ်စေရန်ကြိုးစားနည်း တစ်ခုကို သတိရသွားသည်။ အိပ်ယာဘေး စားပွဲမှအံဆွဲများကို ဒရောသောပါးဖွင့်လိုက်သည်။ လက်တွေကိုတုန် ရီခါယမ်းနေသည်ကို သူကိုယ်တိုင်သတိထားမိသည်။ စာရွက်အလွတ်တစ်ရွက်ကို တွေ့တော့ သူအလွန်အမင်း ပျော်ရွှင်တက်ကြွသွားရသည်။ စားပွဲပေါ်တွင်အသင့်ရှိသော ဘောပင်ကိုယူ၍ နားထဲတွင်ကြားနေရသောအသံ ပေါင်းများစွာကို ချရေးမိသည်။သိပ်မကြာမီ စာရွက်တစ်ရွက်လုံး ရှုပ်ထွေးမည်းညစ်လာ၏။
“မြင်းခွာသံများ ။တိမ်ပြေးလွှားသံများ ။ သေနတ်သံများ ။ ရေစီးသံများ ။ ပွယောင်းယောင်းရယ်သံများ။အမှောင် ထုထည် အစိုင်အခဲတို့ပွတ်တိုက်သံများ။ ထစ်အနေသောစီဒီခွေတစ်ခွေမှ ရော့(ခ်)သီချင်းကြမ်းကြမ်းများ။”
သူချရေးလိုက်သော စာရွက်တွင် အသံပေါင်းများစွာ ပြည့်ကျပ်လာ၏။ တချို့အသံများက အလံဖြူလွှင့်နေသည်။ တချို့အသံများက သွေးပွက်ပွက်ထလုအနီရောင်အလံများကို ထူမတ်ထားလျက်။တဖြည်းဖြည်း အသံများတိုး တိုးလာ၏။ ထို့နောက် ဝေး၍ဝေး၍သွားသည်။ ပြီးနောက် နား နားတွင်ကပ်အော်သကဲ့သို့ကျယ်လောင်ကွဲရှလာ ပြန်၏။ ပီပြင်ရှင်းလင်းစွာ ကြားရစေရန် သူသေချာနားထောင်အာရုံစွင့်နေမိသည်။
(ငိုသံများ ၊ ငိုသံများ ….ငိုသံများ ။ အဆုံးအစမရှိသော ငိုသံများ ။)
စာရွက်ပေါ်တွင်ပြည့်ကျပ်နေသောနေရာများပေါ်မှထပ်ရေးလိုက်သည်။ ဟုတ်သည်။ သူ ပီပီသသကြားလိုက်ရ သည်က ငိုသံများဖြစ်သည်။ ငိုသံများသည် ရောထွေးပြွက်သိပ်နေ၏။ ငိုသံများကို ဖုံးလွှမ်းသွားသော အသံနက် နက်များကို ထပ်မံကြားရပြန်သည်။
သူအလန့်တကြား အော်မိပြန်သည်။ “အား”
( ပေါက်ကွဲ လွင့်စင်သံများ ၊ ပစ်ခတ်နေသော လက်နက်ပေါင်းများစွာ၏အသံများ ။ ငိုသံများ ။ တောင်းဆိုကြေ ကွဲနေကြသော အသံများ ။ ကျယ်လောင်စူးရှသော သေနတ်သံများ ။ )
သူ နားရွက်များ ထူပူလာလေပြီ။ သူ့နားရွက်သူဖြတ်ချင်စိတ်ပေါက်လုပင် ကျယ်လောင်သောအသံများကို သူ သည်းခံနိူင်စွမ်းမရှိတော့ပါ။ ဝေ့ဝိုက်ပျံ့လွင့်လာသော အသံတို့သည် ပို၍ပို၍ပင် စူးနက်လှိုင်းထလာ၏။ သူ့လည် ချောင်းသည်လည်း ခြစ်တောက်ပူနွေးနေလေပြီ။ အနီးရှိအဝတ်စတခုကို ဆွဲယူ၍နားရွက်ထဲသို့ အတင်းထိုးသိပ် နေမိသည်။ ထို့နောက် အသံတို့သည် တဖြည်းဖြည်း တိုးဖျော့၍သွားပြန်သည်။ သူ မျက်လုံးများကို အားနှင့်အင် နှင့် မှိတ်၍ထားသည်။ မကြာမီပင် တစ်ချက်တစ်ချက် ညည်းညူကာ သူအိပ်ပျော်သွားတော့သည်။
++++ ++++ ++++
“ရှင် အဆင်ပြေရဲ့လား ။ ညက အိပ်ပျော်သေးလား ။”
မနက်ခင်းတွင် ကော်ဖီသောက်ရင်း သူ့မိန်းမက အေးစက်စက်မေးသည်။ သူ မပြုံးမရယ် ၊ တွေဝေပျော့အိသော အကြည့်တစ်ခုနှင့် ဖျတ်ခနဲကြည့်ရင်းသာ သူ့မိန်းမ မေးခွန်းကို ခေါင်းညိတ်ဖြေလိုက်သည်။ကော်ဖီသောက်ရင်း သူ လစ်ခနဲသတိရလာသည်။ ရုတ်တရက် ဝုန်းခနဲထကာ သူ့အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ပြေးဝင်သွားသည်။ သူ့မိန်းမ နားမလည်ဟန်၊ပူပန်ဟန်ဖြင့် ကျန်ခဲ့သည်။
သူ့အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ရောက်သော် ရှုပ်ပွနေသည့်စားပွဲပေါ်တွင် သူတစ်စုံတစ်ခုကို အပြင်းအထန်ရှာသည်။ ဒေါက်ခနဲ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ဘောပင်တစ်ချောင်းပြုတ်ကျသွား၏။ တြွေ့့ပီ။ သူဝမ်းသာအားရဖြင့် အားပါးတရရယ် မောလိုက်သည်။ စာရွက် ။ ညတုန်းက သူရေးခဲ့သည် စာရွက်။ နောက်သူ အထိတ်ထိတ်အပြာပြာဖြစ်လာဟန် ၍အရယ်ရပ်မိသည်။ သူ သွေးဆုပ်ဖြူရော်သော အကြည့် ဝေခွဲမရသောအကြည့်ဖြင့် စာရွက်ပေါ်ကို ပြူးကျယ် စွာကြောင်ငေးကြည့်နေမိသည်။
“အသံတွေ ။ အသံ…တွေ ၊ ဘယ်ပျောက်ကုန်လဲ ။ ငါ အသံတွေ ။ ငါတို့ အသံတွေ”
ထူးဆန်းစွာပင် သူရေးသမျှအသံတစ်ခုမျှမရှိတော့ စာရွက်က အဖြူထည်ထည်သက်သက်။ သူအထိတ်တလန့် ဖြစ်လာ၏။ အသံများ ၊ မွတ်သိပ်နေသောအသံများ ၊ ဆူညံနေသောအသံများ ဘယ်ပျောက်ကုန်သလဲ ။သူ့စိတ် တွင်း မေးခွန်းပေါင်းစွာသိုင်းခြုံလာ၏။ ထို့နောက် “အား”ဟု ကျယ်လောင်ပြင်းပြစွာ အော်ဟစ်ပြန်လိုက် သည်။ သူ ကြားနေရပြန်လေပြီ။ သူ့နားရွက်သည် ဒုက္ခပေးလာပြန်ပြီ။ အသံများစွာ တိုးခါ ကျယ်ခါ ကြားရပြန် လေပြီ။ အေးစက်စက်လက်တစ်စုံသူ့ပုခုံးကို သိုင်းဖက်လိုက်သောကြောင့် သူအလန့်တကြားကြည့်မိသည်။
“ရှင် ဆေးခန်းသွားဖို့ လိုပြီထင်တယ်။ ရော့ … ၊ အိပ်ဆေးသောက်လိုက် ။ ဒီနေ့အလုပ်မသွားနဲ့တော့ ။ ပြန်အိပ် လိုက်တော့ ။”
ဟု ကြင်ကြင်နာနာ ညင်သာစွာပြောဆိုသည့် သူ့မိန်းမ ။ ကမ်းပေးလာသည့် ဆေးကိုပါးစပ်ထဲပစ် ထည့်ကာ အလျင်အမြန်ပင်သောက်ချလိုက်သည်။ သိပ်မကြာမီပင် သူ့မျက်လုံးတွေစင်းလာကာ နှစ်နှစ်ခြိုက် ခြိုက်အိပ်ပျော်သွား၏။ အိပ်မက်ထဲတွင်တော့ ကြားနေကျအသံပေါင်းများစွာကို သူကြားနေဆဲ။
++++ ++++ ++++
သူအိပ်ယာနိုးတော့ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးမည်းမှောင်နေ၏။ နာရီက ညဆယ်နာရီထိုးလုထိုးခင်။ သူနာရီပေါင်း များစွာ အိပ်ပျော်သွားပါကော။ပြတင်းပေါက်မှပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်မိတော့ညစစ်စစ်အတိုင်းမဲပြာအုံ့မှိုင်းနေ၏။ သူ့အသိဉာဏ်က ကြားနေကျအသံများကို ရုတ်တရက်သတိရသွား၏။ တစ်ပြိုက်နက်ပင် အသံပေါင်းများစွာ ဝုန်းဒိုင်းကြဲ ဝင်လာကြ၏။
“စာရွက် ။ စာ ရွက် ။ ဘောပင် …ဘော ပင် ဘောပင်”
သူသွေးရူးသွေးတန်းညည်းတွားရင်း စာရေးစားပွဲသို့ မောဟိုက် နွမ်းလျစွာ ပြေးလွှား သွားသည်။ ထို့နောက် နားထဲတွအူခဲ ပိတ်ဆို့နေသောအသံများကို သုတ်သီးသုတ်ပြာ ချရေးနေမိတော့သည်။
(မွတ်သိပ်မှုအသံများ ။ ငိုသံများ ။ အိပ်မက်နတ်ဆိုးများ၏ပွယောင်းယောင်းရယ်သံများ ။ ကလေးငယ်တစ်ဦး နို့တိုက်ကျွေးရန်တောင်းနေသံများ ။ တောင်းပန်ရို့ကျိုးသံများ ။ ခက်ထန်မာကျောနေသော အသံများ ။ မီးတောက်များ တဖျစ်ဖျစ်လောင်ကျွမ်းနေသောအသံများ )
အသံများ ။ မဆုံးနိုင်သောအသံများကို သူ ဒရကြမ်းချရေးနေမိသည်။ တဖြည်းဖြည်း သူ့စိတ်သည် လွင့်မျောပေါ့ ပါးလာ၏။ သူ့မျက်လုံးများသည် တဖြည်းဖြည်းစင်း စင်းလာ၏။ ဒီညတော့ သူနှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်တော့ မည်ထင်သည်ဟု သူအားတင်းတွေးနေမိသည်။ ရုတ်တရက် ဝုန်းခနဲ ၊ ဒိုင်းခနဲအသံများက ထပ်မံဆောင့်ဝင်လာ သောအခါ စင်းနေသော သူ့မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်လန့်ထိတ်လာပြန်သည်။ နှလုံးခုန်သံများ တဖြည်းဖြည်း မြန် မြန်လာ၏။ တဖြည်းဖြည်း မော မောလာသည်။ အသံများက ပို၍ ပို၍ ကျယ်လောင်လာသည်။
“အား” သူခြစ်ကုစ်၍အော်ပစ်လိုက်မိသည်။ သူ့ပတ်ဝန်းကျင်ကို သူကြောက်လန့်တကြား ကြည့်မိသည်။ အမှောင်များက ထုထည်ကြီးစွာ ညကို အုပ်မိုးပိုင်စီးထားဆဲ။ နားစည်ထဲတွင် ပူလင်းပြင်းထန်သော အသံလှိုင်း များ ၊ တောင်းဆိုဆာလောင်သံများက ဆက်တိုက်။ သူ့စိတ်များသည် စိမ်းစိုသောမြက်ခင်းများ၊ကြည်လင်သော စမ်းချောင်းလေးများ ၊ တဖိတ်ဖိတ်လဲ့နေသော ကြယ်များကြား ရောက်ရှိသွားကာ မကြာမီ အိပ်ပျော်သွား တော့သည်။
မောင်ရေချမ်း
( ( ရွှေအမြုတေမဂ္ဂဇင်းတွင် ပုံနှိပ်ဖော်ပြ )