Tuesday, August 6, 2013

အက္ကဲြျခင္းလေရာင္






ၾကယ္ေလးတစ္ပြင့္ေၾကြက်သြား။ေငးစုိက္ၾကည့္ရင္းကၽြန္ေတာ့္ရင္သည္ လႈိက္ခနဲ။ႏွစ္ကာလ(လြန္ခဲ့ေလေသာႏွစ္ကာလမ်ား)သည္ တေျမ႕ေျမ႕ ႏွလုံးသားကုိတသဲြ႕သဲြ႕ခုတ္ေမာင္းတုိးေ၀ွ႕လာသည္။
×××××××××××                         (၁)                   ××××××××××××××
( ဤအျဖစ္အပ်က္ပါ အေၾကာင္းအရာတုိ႔ကုိတကယ့္အျဖစ္အပ်က္မဟုတ္ခဲ့ေသာဇာတ္လမ္းဟုမွတ္ပုိက္ယူဆပါရန္ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းနည္းေၾကကဲြစြာ လိမ္ညာမိပါသည္။)
ထုိတစ္ေန႔…………….
အျဖစ္အပ်က္တုိ႔သည္ လွပညီညာစြာေၾကြက်သြားခဲ့။
ရုပ္ရွင္ေတြ ၊ ၀တၳဳေတြထဲကကဲ့သုိ႔ မ်က္ေစာင္ေလးထုိး ၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးမစူတစူလုပ္မည္။ထုိ႔ေနာက္ သူမသည္ ရွက္၀ါး၀ါးခပ္ေသာ့ ေသာ့ေလးျဖင့္ ေခါင္းေလးငုံ႔သြားလိမ့္မည္ဟုေတြးထင္ထားသည္မွာကၽြန္ေတာ္ မွားသြားခဲ့သည္။သူမသည္ ကၽြန္ေတာ့္စကားကုိ စိတ္၀င္ တစားနားေထာင္ၿပီးပန္းႏုေရာင္ႏႈတ္ခမ္းေလးညႊတ္ေကြးသြားရုံမဆုိသေလာက္ေလးၿပဳံး၏။ ထုိ႔ေနာက္ အသံထြက္ေအာင္ပင္ တခစ္ခစ္ ရယ္ေမာပစ္လုိက္သည္။ ထုိရယ္သံသည္ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားအိပ္မက္ကမ္းပါးကုိ တေ၀ါေ၀ါတုိက္ခတ္သြားေသာေရလႈိင္းမ်ားပမာ။ မ်က္ ၀န္းနက္နက္တုိ႔သည္ တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္လုပင္ အေရာင္လဲ့ကာ။

“ခ်စ္တယ္ … ။ခ်စ္တယ္တဲ့လားကြာ။ ဒါေလးေျပာဖုိ႔မ်ား နာရီ၀က္ေလာက္ ၿငိမ္ေနရေသးတယ္။ နင္ .. ဒီလုိစကားေျပာမယ္ဆုိတာသိသားပဲ။ ခစ္…ခစ္ ..ခြိ”

သူမရယ္သံက ကၽြန္ေတာ့္နားစည္ထဲတြင္ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ေအာ္သံလုိပင္ မည္သုိ႔မွကဗ်ာဆန္မေနပါ။ ႏွစ္ေယာက္ထုိင္တန္းလ်ားေလး ၏အစြန္းတစ္ဖက္ကုိဆတ္ခနဲသူမေရြ႕ထုိင္လုိက္သည္။ ပထမ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္သြားသည္။ သူမရယ္သံေၾကာင့္  ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ ထူအမ္းလာသလုိခံစားရသည္။ၿပဳံးေယာင္ေယာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မ်က္ႏွာထားကုိေငးၾကည့္ေနမိ။
ေလတစ္ခ်က္ ေ၀့ခနဲ၊သုတ္ခနဲ တုိက္ေသာေၾကာင့္ ေျမနီလမ္းေလးေပၚမွ ေျမမႈန္ႏုႏုတခ်ဳိ႕ တႏဲြ႕ႏဲြ႕ခုန္ကၾက၏။ ၀ါက်င့္က်င့္ သစ္ရြက္တခ်ဳိ႕ သုတ္ခနဲေၾကြသက္ေလ်ာကုန္လာခဲ့။ သူမမ်က္ႏွာကုိရဲရဲမၾကည့္ရဲသျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ သက္မဲ့အရာမ်ားကုိအဓိပၸာယ္ မဲ့မ်က္၀န္းျဖင့္ ၀ုိးတ၀ါးေငးၾကည့္ေနမိ။ ခစ္ခနဲတုိးလ်လ် ရယ္သံပါးပါး။အုိ…ေျမၿပဳိသလား ၊ ေတာ္လဲသလား၊ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ၀ုန္းဒုိင္း ႀကဲပန္းႏုႏုေတြပြင့္ကုန္။


“အမယ္ေလးဟယ္။ ၾကည့္ပါဦးထြန္းထြန္းရယ္။ ရည္းစားစကားေျပာၿပီးေတာ့မ်ားသူကပဲရွက္ေနရတယ္ ရွိေသး။ငါကမိန္းကေလးပါဟဲ့ …၊ ငါ ရွက္ဖုိ႔လည္းနည္းနည္းေလာက္ ခ်န္ထားပါဦးေနာ္။”

ၿပဳံးေယာင္သမ္းေနေသာသူမမ်က္ႏွာကုိမရဲတရဲေတြ၍ၾကည့္မိ။ႏႈတ္ဖ်ားမွ စကားသံတုိးတုိးဖြဖြ မ၀ံ့မရဲ တုိးလွ်ဳိခုန္ထြက္လာခဲ့။

“ငါ…ငါ ..ေတာင္းပန္ပါတယ္ ၊ မိျဖဴရယ္။ ငါ ဘယ္လုိမွ စိတ္မထိန္းႏုိင္ေတာ့လုိ႔ပါ။ ငါ့စကားကုိနင္စိတ္ဆုိးသြားရင္ ျပန္ရုတ္သိမ္း ငါ…ေလ”

ကၽြန္ေတာ့္စကားမဆုံးမီပင္ သူမမ်က္ႏွာတည္သြား။ ရယ္ဟဟ ႏႈတ္ခမ္းလႊာေလးကုိခပ္စူစူလုပ္ပစ္သည္။ အုိ…လွပစြာယိမ္းႏဲြ႕ေနေသာပန္းပြင့္ေလးေရ….အမူအယာအမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္တတ္ပါေပ့ ။ စိတ္ပုပ္မေလးရယ္ …၊ လူေတာ့ ရူးရၿပီထင့္။

“ေယာက်ၤားျဖစ္ၿပီးေတာ့မ်ား ..စကားကိုအခုတစ္မ်ဳိး၊ေတာ္ၾကာတစ္မ်ဳိးရည္စားစကားေျပာတာ ျပန္ဖ်က္သိမ္းလုိ႔ရတဲ့ကိစၥ လား။ ေျပာပါဦး ၊ နင္နဲ႔ငါ အငယ္ေလးတည္းကေပါင္းလာတာပဲဒီေလာက္ေတာင္ ငါ့အေၾကာင္းမသိဘူးလား..ဟင္ ၊ထြန္းထြန္း”

သူမမ်က္ႏွာလွလွကုိမွင္သက္ေငးေမာေနရာမွ ေျပေျပေလးယွက္သန္းသြားေသာရွက္ရိပ္ကုိလွစ္ခနဲ ကၽြန္ေတာ္ဖမ္းမိသြားသည္။ သူမမ်က္၀န္းထဲ စကားလုံးတခ်ဳိ႕ကုိလည္းဘာသာျပန္ၾကည့္မိသည္။

“ဟား……….ဒါဆုိ”
 ေျပာေျပာဆုိဆုိပင္ သူမလက္ေခ်ာင္းပုပုေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြကုိဆတ္ခနဲကုိင္ဆုပ္မိသည္။အုိ… ဘယ္ေလာက္ ပြင့္လင္းတဲ့ေကာင္မေလးပါလိမ့္ကြယ္။ အခုမွ… ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလုိပင္ သူမေခါင္းေလးကုိ ရွက္၀ါး၀ါးေလး ငုံ႔လုိက္ပါ ေတာ့သည္။
ထုိ႔သုိ႔ျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းဟူေသာအျဖဴသက္သက္စည္းေလးကုိ ႏွစ္ဦးသေဘာတူဖ်က္ပစ္ခဲ့ၾက။
××××××××××××××         ×××× (၂)××××              ×××××××××_×_×_×_×_×_×_×
ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲဖူးပြင့္ခုိတဲြလာေသာကဗ်ာတစ္ပုဒ္သည္ သူမျဖစ္ခဲ့ပါသည္။သူမမ်က္ေတာင္အေၾကြေတြကုိ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ထဲတြင္ တယုတယ ပ်ဳိးႀကဲစုိက္ပ်ဳိးထားခ်င္ခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူမ ငယ္သူငယ္ခ်င္းဘ၀မွ ခ်စ္သူဘ၀သုိ႔ အကူးအေျပာင္းသည္ လွပယိမ္းႏဲြ႕။
ပ်ဳိျမစ္ေနသည့္ မီးေတာက္မ်ားထဲသုိ႔လည္းတစ္ေယာက္လက္တစ္ေယာက္ဆုပ္၍ ကူးခတ္ခဲ့ၾက။
အျဖစ္အပ်က္တုိ႔၊အခ်ိန္ကာလတုိ႔သည္ …..
ေႏြတစ္ခု ၊ ေဆာင္းတစ္ထည္ ၊ မုိးတစ္လႊာျဖင့္ ေလွ်ာခနဲေလွ်ာခနဲခုန္ဆင္းသြား။
×××××××××××× ×         ×××××(၃)××××            ××××××××××××××××××
ထုိေန႔က ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူမခ်ိန္းေတြ႕ေနၾကေျမသားလမ္းအုိေလးနံေဘးမွ ယုိင္နဲ႔နဲ႔ခုံတန္းလ်ားေလးတြင္ လအရိပ္ေလးသည္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့အိအိထုိးက်လ်က္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦးသားအခ်ိန္အေတာ္ၾကာတိတ္ဆိတ္ေနမိၾကသည္။ သုိ႔မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ႏွစ္ဦးသားတစ္ေယာက္ႏႈတ္ဖ်ားမွ ထြက္က်လာမည့္စကားသံမ်ားကုိအျပန္အလွန္ေၾကာက္လန္႔ေနမိျခင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

“ေမာင္ရယ္ ၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေလာက္ ရြတ္ျပပါလားကြာ။”

သူမအသံႏဲြ႕ႏဲြ႕ကေလးေဖ်ာ့ေနသည္။ ခရီးေ၀းတစ္ခုကုိ ေျပးလႊားခဲ့ဟန္ ေမာေနေသာအသံႏြမ္းလ်လ်။ ခ်စ္သူသက္တမ္းႏွစ္ႏွစ္အတြင္းသူမအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ေရးေပးခဲ့ဖူးေသာကဗ်ာမ်ားကုိသူမကတခုတ္တရသိမ္းထားေလ့ရွိပါ သည္။သတိတရႏွင့္ မၾကာခဏ ျပန္ဖတ္ေလ့ရွိသည္ဟုေတာ့ဆိုသည္။ ဟုတ္၊ မဟုတ္ေတာ့မေသခ်ာ။ သို႔ေသာ္ ရုတ္တရက္ ေခါင္းထဲေရာက္လာေသာဆရာၾကည္ေအာင္၏ အခ်ိဳးတစ္ခုကိုရြတ္ျပလိုက္မိ။

“ ဒီေတာင္ရိုးက်ားဆိုးေပါရဲ႕…..
ေမာင့္အခ်စ္ ၊ မွ်စ္ခ်ိဳးလိုက္ခဲ႔။”

ရုတ္တရက္ လြင့္စင္က်လာေသာမူႏြဲ႕ႏြဲ႕အၿပံဳးသည္ ခါတိုင္းလိုလန္းဆန္းသစ္လြင္မေန။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္လက္စမ်က္လံုးရြဲရြဲ ေပၚတြင္ သက္ျပင္းသံသဲ႕သဲ႕ကိုစည္းခ်က္လိုက္ေနေစသည္။ ညသည္ သက္မခ်သံမ်ားေအာက္တြင္ လွပမႈတို႔ေ၀းလြင့္။ စူးနင့္စြာနာက်င္ၾက။ ေကာင္းကင္ကလသည္ တိမ္မည္းထုေအာက္သို႔တိုး၀င္။ ေလာကတစ္ခုလံုးအေမွာင္ဖံုး။
ႏွစ္ဦးစလံုးၾကားတြင္ ကိုယ္စီသိထားၿပီးေသာအေျဖတစ္ခုကခန္႔ခန္႔ထည္ထည္။ ကူကယ္ရာရွာဆဲ။ မိဘစကားနားေထာင္ရမတဲ႔။ ဆရာၾကည္ေအာင္၏ကဗ်ာထဲကေမာင့္အခ်စ္က မွ်စ္ခ်ိဳးလိုက္မလိုက္ေတာ့မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ က်ားဆိုးေတြႏွင့္ သူတင္ကိုယ္တင္ယွဥ္ၿပိဳင္ရမည့္ အရိပ္အေယာင္ေတြကအတိုင္းသား။ သတၱိနည္းသလားဟုလည္းသူမကိုမေမးရက္ခ်င္ေတာ့။ ကိုယ္မလိုခ်င္တာေတြ တနင့္တပိုးရေနသည္ကိုကေလာက၏ ခမ္းနားသည့္တင္ဆက္မႈလား။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္းမေ၀ခြဲ ။ သူမကေတာ့ ေကာင္းကင္ရွိေပၚမလာႏိုင္ေသးေသာလကို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးေတာင့္တေနဆဲ။
စကၠန္႔မ်ားေရြ႕လ်ားခုန္ကူးေနသံကတစ္ခ်က္ခ်က္။ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ သက္ျပင္းခ်သံတုိ႔သည္ က်ယ္ေလာင္အက္ရွ ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ဖ်ားမွ စကားစတခ်ဳိ႕တစ္၀က္တစ္ပ်က္ခုန္ထြက္ခ်လာခဲ့။

“ဒါဆုိသူတုိ႔ …..သူတုိ႔ စကားကုိနင္နားေထာင္ေတာ့မွာေပါ့ …မိျဖဴရယ္…၊ နင္”                               
                   ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ေရွ႕ဆက္ေျပာရန္ အားအင္ေတြတုိးေဖ်ာ့သိမ္ငယ္ေနေလၿပီ။ မုိင္ေပါင္းမ်ားစြာေျပးလႊားခဲ့ေသာ တာေ၀းအေျပးသမားတစ္ ဦးပမာအသက္ရွဴသံတုိ႔ ျပင္းျပလႈိက္ဖုိေနမိ။  ေသခ်ာၾကည့္မိဆုိပါက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းတြင္ ရီေ၀ခါးသက္စြာ အက္ကဲြေနေသာ ၀မ္းနည္းမႈထုထည္ကုိ သူမျမင္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။

   ေမာင္ရယ္ ။ ငါေရာ ၊ နင္ေရာဘာတတ္ႏုိင္လုိ႔လဲ။ နင္လဲအခုထိအလုပ္မွ မယ္မယ္ရရမရွိေသးတာ။
ေမေမေျပာေျပာေနသလုိပဲအသက္ေတြကတျဖည္းျဖည္းႀကီးလာ။ ငါ အရင္တည္းကနင့္ကုိေျပာခဲ့ ၊ေျပာေနတာပဲ
အဲဒီ့လူႀကီးကုိလည္းမုန္းလုိက္တာေလ။ ငါ …ဟာ…ေသခ်င္…ေတာ့…တာပဲ”

သူမအသံစြတ္တုန္ခါ၍တုိးေဖ်ာ့သြား။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖ၀ါးေပၚသုိ႔ ပူေႏြးေသာမ်က္ရည္စက္မ်ား ။ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြ တင္းခနဲ။

“ေတာက္”
ကၽြန္ေတာ့္မေက်နပ္ခ်က္ကုိလွစ္ဟျပရုံေတာက္ေခါက္သံမွာ မႈန္၀ါးတုိးေဖ်ာ့စြာ။ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလုံးသားထဲတြင္ တဆစ္ဆစ္ကုိက္ခဲလာ ေသာပုိးမႊားေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္။

“ဒါဆုိ … ဒါဆုိသူေစ့စပ္ရေတာ့မွာေပါ့ ။ ဒါဆုိ…..ငါ…ဘယ္လုိ”

စကားတုိ႔ ထစ္..အ..တိမ္ ၀င္ သြား။
ကၽြန္ေတာ္ လက္မခံခ်င္ေသာအမွန္တရားက ခါးသက္ညဳိမဲြစြာစီး၀င္ပါသည္။ သူမပုခုံးသားအိအိကုိေထြးေပြ႕ထားရင္း ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ဖ်ားမွတတြတ္တြတ္။ စိတ္ပုပ္မေလး ၊ မစိတ္ပုပ္ေလးရယ္ ။ အုိ… ဒဏ္ရာျမစ္ထဲရဲရင့္စြာပစ္ခ်ခဲ့ပါေတာ့ကြယ္။ ႏွစ္ဦးသေဘာတူမက္ခဲ့ၾက ေသာအိပ္မက္မ်ား တုန္၀ါးပါးလ်လာ။ ေသဆုံးလုဆဲဆဲ ရင္ခုန္ပန္းပြင့္မ်ား ေသြးေရာင္ေဖ်ာ့။

“ တစ္ခုခုေျပာဦးေလ။ တစ္ခုခုျဖစ္ျဖစ္ ၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ျဖစ္ ရြတ္ျပဦးေလေမာင္ရယ္ ၊ အဲလုိတိတ္တိတ္ၿငိမ္မေနပါနဲ႔။ ငါေၾကာက္
တယ္။ နင္နဲ႔ေလ…. မ..ခဲြ ။ အုိ…ဟာ  ၿငိမ္မေနပါနဲ႕ တစ္ခုခုျဖစ္ျဖစ္ေျပာပါ ..ဟာ”

သူမမ်က္ေတာင္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လႈပ္ခတ္ေနသည္။ ပန္းအုိးထဲတြင္ ထုိးစုိက္ထားေသာပန္းပြင့္လွလွတစ္ပြင့္၏ရုိးတံလုိညႊတ္သြယ္ေပ်ာ့ ေပ်ာင္းေလေသာလည္တုိင္ႏုႏု။ ေလးကုိင္း
လုိေကြးညႊတ္အိေထြးေနသည့္ႏႈတ္ခမ္းလႊာေလးမ်ား။ ေလညွင္းရယ္သံမ်ား။ ပါးျပင္ျမျမေပၚ မွေသြးေၾကာစိမ္းစိမ္းတုိ႔ ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆုံးရႈံးရေတာ့မည္လား။ ရင္ခုန္ဦးမုိ႔ စူးစူးနစ္နစ္ခ်စ္ေန။ သြယ္လ်ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္ သံေယာဇဥ္ လက္ေခ်ာင္းမ်ာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူမကုိရစ္ခ်ည္ဖဲြ႕ထုံးထားခြင့္မရွိေတာ့ၿပီလား။

“ဟင့္အင္း ၊ ဟင့္အင္း။”

ကၽြန္ေတာ့္စကားလုံးေတြ မပီမသ၀ုိးတ၀ါး။ စိတ္အာရုံသည္ ေထြျပားေနာက္က်ိလာခဲ့။ အျဖစ္မွန္တုိ႔ကုိလက္ခံရန္ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ခက္ခဲလွပါသည္။ မည္သုိ႔မွ ထိန္းခ်ဳပ္မရဘဲ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းတုိ႔လည္း စြတ္စိုလာခဲ့။ မ်က္ေတာင္ကုိတဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္မိသည္။ စိတ္ခံစားမႈ၏နာက်င္ဒဏ္ရာမ်ားကုိလွီးလဲႊပစ္ရန္ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ေဖာ့ေဖာ့ရယ္ပစ္လုိက္သည္။ ေသခ်ာပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရယ္သံတုိ႔သည္ မုိးေခါင္ ေရရွား ရပ္၀န္းတစ္ခုကုိ ျဖတ္တုိက္လာေသာေလနီၾကမ္းမ်ားပမာပူေႏြးေျခာက္ကပ္ေနပါလိမ့္မည္။
စကၠန္႔သံမ်ားကတစ္ခ်က္ခ်က္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေတာ္ေတာ္ၾကာတစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ တိတ္ဆိတ္မႈၾကားထဲသို႔ေရာက္ရွိ သြားၾကျပန္သည္။ ေႏွးေကြးေလးလံစြာသြားေနေသာနာရီသံတုိ႔သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးအတြက္ေပါက္ကဲြေတာ့မည့္ဗုံးတစ္လုံး၏ေအာ္ မည္သံပမာေလးလံဖိစီးလာပါသည္။ မထင္မွတ္ဘဲ ၿပဳိင္တူလုိလုိပင္ တစ္ေယာက္လက္ကုိတစ္ေယာက္ လြတ္ထြက္သြားမည့္အလားခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကုိင္မိၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္………….။

“ေမာင္ရယ္ ၊ မွာထားတာေတြကုိဂရုစုိက္ပါေနာ္။ ေပေတေတလည္းမေနနဲ႔။ စာေတြ ကဗ်ာေတြခ်ည္းလဲေရးမေနနဲ႔။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ ျဖစ္ ေနာက္မေတြ႕ၾကေတာ့ရင္ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ေျပာထားတာေတြကုိနားေထာင္ေပးပါေနာ္”

မစိ္တ္ပုပ္ေလးရယ္၊ တုိ႔ႏွစ္ဦးသားအတြက္ ဒဏ္ရာေတြသာဒဟေဟာယုိစီးထြက္လာပါပေကာ။ သူမမ်က္၀န္းတုိ႔သည္ မႈန္ေ၀ကဲြရွလ်က္။ သူမအသံတုိ႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲ၀ယ္ ၀ုိးတ၀ါး။ အသိအာရုံသည္လည္းေအးစက္ထုံထုိင္းေနသည္။
သူမမ်က္ခြံ႕တုိ႔ နီမုိ႔လာ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္တြင္း၀ယ္ ခဲြခြာျခင္းရထားသည္စူးစူး၀ါး၀ါး ဥၾသသံကုိဆဲြေနေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔  တိတိပပေ၀းၾကရေပေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ့္ပုခုံးတြင္ မွီထားရာမွ သူမရုတ္တရက္ မတ္တပ္ရပ္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေငးေၾကာင္ေ၀ေတြ ေသာမ်က္လုံးျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ မိဘစကားနားေထာင္ရေတာ့မည္တဲ့။ ထားခဲ့ပါဟုမေျပာသာ။ လုိက္ခဲ့ပါဟုမဆုိရဲ။ မည္သုိ႔မွမေသခ်ာေသာအနာဂတ္သုိ႔ သူမကုိဆဲြေခၚႏုိင္စြမ္း ကၽြန္ေတာ့္တြင္ အားအင္မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာစရာစကားလုံးတုိ႔ တိတ္ဆိတ္စြာေပ်ာက္ရွ။
သူမကေတာ့ တစ္စုံတစ္ခုကုိဆုံးျဖတ္ၿပီးဟန္အိေထြးနီလြင္ေသာႏွဳတ္ခမ္းလႊာကုိတင္းမာစြာကုိက္၍
  
“ ျပန္ၾကပါစုိ႔ ။ အခုလည္းမနည္းထြက္လာရတာ။ ေနာက္ဆုိလဲ …. ေတြ႕ဖုိ႔ကမရေတာ့ပါဘူးေလ။ ေနာက္တစ္ပတ္ဆုိရင္ပဲဟုိလူႀကီးရဲ႕မိဘေတြကလာေၾကာင္းလမ္းေတာ့မွာ ..၊ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ခုနမွာတာေတြကုိမေမ့ရဘူး။ ထမင္းလဲပုံမွန္စားေနာ္။ က်န္းမာေရးလည္းဂရုစုိက္ပါ။ သြားေတာ့မယ္ ဟာ”
 
ကၽြန္ေတာ့္တြင္ မိန္းေမာနာက်င္စြာေငးရီၾကည့္ရုံမွတပါး ႏႈတ္ဆက္စရာစကားလုံးတုိ႔မရွိေတာ့ပါ။ ခုံတန္းလ်ားေလးမွ ထကာေျမလမ္းအုိေလးအတုိင္းသူမဖယ္က်ဥ္ေက်ာခုိင္းသြားေလၿပီ။ တစ္လွမ္းခ်င္းလွမ္းသြားေသာသူမေျခလွမ္းတုိ႔သည္ အသက္မဲ့ေနပါ သည္။  သူမေျခလွမ္းကုိတုံ႔ခနဲရပ္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လႈိက္ခနဲေမာသြားမိသည္။ အုိ….သူမေနာက္သုိ႔ျပန္လည္ ငဲ့ေစာင္းၾကည့္ေလမည္လား။ သူမေခါင္းေလးတႏဲြ႕ႏဲြ႕ေစာင္းလွည့္လာ၏။ သုိ႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ေရွ႕သုိ႔ ျပန္မတ္သြားသည္။ ေနာက္သုိ႔ျပန္လွည့္မလာ။ သုိ႔ေသာ္ ေရွ႕သုိ႔လည္းဆက္လွမ္းမသြားေသးဘဲသူမေက်ာျပင္သည္တသဲြ႕သဲြ႕ခါရမ္းေနသည္။ အုိ…စိတ္ပုပ္မေလးရယ္၊ မင္းငုိမ်ားေနေလသလား။
ကၽြန္ေတာ္ဦးေခါင္းကုိခါရမ္းပစ္လုိက္သည္။ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္တခ်ဳိ႕ကုိ မသိက်ဳိးႏြံ႕ျပဳကာမုိးသားျပင္ဆီသုိ႔အၾကည့္ကုိပုိ႔လႊတ္မိသည္။ လေရာင္သည္ တိမ္မည္းတုိ႔ၾကားမွ လဲ့လဲ့ေလးသာ ျဖာစီးလ်က္။ တရွပ္ရွပ္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေ၀းသြားေသာ ေျခသံတုိ႔ကုိ ႏွလုံးသားနားႏွင့္ က်ယ္ေလာင္စြာၾကားေနရသည္။
ထုိ႔သုိ႔သျဖင့္……………………..။      
အျဖစ္အပ်က္တုိ႔သည္ အိပ္မက္ျမဴႏွင္းမ်ား ေ၀ထုံဆုိင္းညႈိ႕။ တလြင့္လြင့္ ေ၀းကြာခဲ့။

××××××                      ×××××                             ×××××

လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္မ်ားစြာက ခုံတန္းလ်ားေလးသည္မေျပာင္းလဲ။ လမ္းေလးသည္လည္း အရင္အတုိင္းသာ အုိေဟာင္းၿမဲ။ တစ္ေယာက္တည္း တိတ္ဆိတ္ေငးစက္စြာ၊အဓိပၸာယ္မဲ့စြာ ထုိင္ေနမိသည္။ လမ္းအုိေလးအေပၚတြင္ လရိပ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားစြာကအတုိင္းပင္ ေဖ်ာ့ေတာ့စြာ ျဖာဆင္းေနပါသည္။ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ငွက္ကေလးႏွစ္ေကာင္ ၀ဲပ်ံသြားသည္ သည္ကုိ လေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ၾကားမွ ၀ုိးတ၀ါးေတြ႕လုိက္ရသည္။ ထုိငွက္ကေလးႏွစ္ေကာင္ ဆန္႔က်င္ဘက္အရပ္သုိ႔ ပ်ံသြားေလမလား။ ကၽြန္ေတာ္ စုိးရိမ္တႀကီးေတြးမိသည္။
ထုိအခုိက္ မႈန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ၾကယ္ေလးတစ္ပြင့္ ခပ္ေ၀းေ၀း ေကာင္းကင္တစ္ေနရာမွ လြင့္၀ဲေၾကြက်သြားသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္သည္ အုံ႔မႈိင္းျပာအက္ဆဲ။ ။

                                                                                                ေမာင္ေရခ်မ္း


No comments:

Post a Comment

ႏွစ္သက္စြာ ခံစားႏုိင္ပါေစ