Wednesday, December 4, 2013

ဆဲဆုိျခင္းယဥ္ေက်းမႈ ႏွင့္ အႏုပညာဒဏ္ရာ !




 ႏႈတ္မဂၤလာ၊ စကားမွာကား
 အသာအခ်ဳိ၊ သူနာလုိေအာင္
 မိန္႔ဆုိျခင္းလွ်င္၊ တန္ဆာဆင္၏
                          (စိႏၱေက်ာ္သူဦးၾသ)

________________         ______________             ________________

           ေရွးစာဆုိမ်ား၊သူေတာ္ပီပီမ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏လူႀကီးမိဘမ်ားက ႏႈတ္ခ်ဳိျခင္း ၊ အေျပာအဆုိ လိမၼာျခင္းဆုိင္ရာ အတြက္ဆုံးမလမ္းညႊန္၊သြန္သင္ေရးဖဲြ႕ခဲ့ၾကေသာ ကဗ်ာ၊လကၤာမ်ားစြာကုိ သတိတရျပန္ဖတ္မိေလတုိင္းကၽြန္ေတာ့္စိတ္ တြင္ ျပန္လည္ေခ်ပခ်င္စိတ္ျဖစ္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ သက္တူရြယ္တူလူငယ္မ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ေရွ႕မ်ဳိးဆက္မ်ားသည္လည္းေကာင္း နာက်င္မႈေခတ္ထဲတြင္ မလဲႊမေရွာင္သာ ေပ်ာ္၀င္စီးေမ်ာခဲ့ၾကရသည္။သူတုိ႔ဆီ မွ ထြက္က် ပြင့္ထြက္လာေသာ စာမ်ား၊ကဗ်ာမ်ားသည္ ေသြးအလိမ္းလိမ္းေပက်ံလ်က္။ တခ်ဳိ႕ကေတာက္ေခါက္သံ ရဲႊရြဲစုိ လ်က္။



            ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က်င္လည္ရာလူ႔ပတ္၀န္းက်င္တြင္လည္း “အမိယုတ္ေတာ့ ႏႈတ္ၾကမ္း၏ ၊အဖယုတ္ေတာ့ ကုိယ္မူရာ ၾကမ္းတမ္း၏”ဟူေသာစကားကုိ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမၾကာခဏ ဆုိသလုိ ေျပာဆုိေလ့ရွိၾက သည္။ဆဲဆုိျခင္းသည္လည္းႏႈတ္ၾကမ္းျခင္း၏တစ္စိတ္တစ္ေဒသဟု အမ်ားစုိလုိလုိ သတ္မွတ္ထားၾကသည္။ ဤသုိ႔ဆုိလွ်င္ လူအမ်ားစုသည္ဆဲဆုိျခင္းအျပဳ အမူ၊ႏႈတ္ထြက္စကားတုိ႔ကုိ ေရွာင္က်ဥ္ၾကၿပီေလာဟု ေမးျမန္းစရာပင္ျဖစ္ပါသည္။

 ဆဲဆုိျခင္းသည္မေက်နပ္ျခင္းကုိ ေဖာ္ထုတ္ျပေသာ ၊ အားမလုိအားမရျခင္းကုိ ေအာ္ဟစ္ေဖာက္ခဲြပစ္ေသာ အ ျပဳအမူဟုဆုိေသာမည္သူမွ ျငင္းအံ့မထင္။ရုိင္းစုိင္းမႈထဲတြင္လည္း အလွတရားတုိ႔ရွိေနႏုိင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္နာ နာက်င္က်င္ ခံစားမိေသာအတိတ္မ်ားအတြက္ တခုတ္တရျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိး  ပင္ဆဲဆုိေနရ / ဆဲဆုိေနၾကပါသည္။တခ်ဳိ႕ကေသြးစိမ္းရွင္ရွင္က်ေသာ အႏုပညာေျမာက္ဆဲဆုိျခင္းမ်ဳိးျဖင့္ လွပစြာဆဲဆုိေနၾကပါသည္။ တခ်ဳိ႕ကကုိယ့္ႏွလုံးသားေပၚထု ထြင္း၍ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာအတိတ္ကုိ လည္းေကာင္း ၊ ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာအနာဂတ္ကိုလည္းေကာင္း လွပစြာဆဲဆုိေနၾကပါ သည္။

                         “ဗမာေတြ စည္းကမ္းေဖာက္လုိ႔
                           ထီးနန္း ေပ်ာက္ျဖစ္ၿပီ
                           မွီျငမ္းေထာက္ အသစ္မွီသည္
                           ညစ္ပလီ လူမ်ဳိး
                           …..          ……..
                            ေတြးမိတုိင္း အရုိးနာသည္
                            အမ်ဳိးပါ ဆဲခ်င္ေပါ့ေလး”                     ကုိလုိနီေခတ္ဦးပုိင္းတြင္ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ၏ဆဲဆုိေသာအသံကုိေဖာ္ထုတ္ေရးဖဲြ႕ခဲ့ေသာေတးထပ္သည္အခုေတာင္ လႈတ္ခတ္ဆဲ။သူ၏ဆဲခ်င္ေသာအသံတြင္ ေ၀ဒနာပါသည္။ ေစတနာပါသည္။ သူ႕ရင္တြင္းမေက်နပ္ခ်က္ကုိတတ္ႏိုင္သေရြ႕ေဖာ္ထုတ္ျပသြားျခင္းမ်ဳိးသာျဖစ္သည္။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာ ခရမ္းျပာထက္လူကလည္း

                          “စိတ္ရွည္ ဘ၀ရွည္
                            ၾကယ္ေတြကုိ ထုခဲြကာ ရွာမေတြ႕ၿပီးတဲ့ေနာက္
                            အမြန္ျမတ္ဆုံးအလုပ္တစ္ခုအျဖစ္စစ္ကုိေအာ္ဆဲခဲ့ၾကတယ္”

ဟု သူ႕ကဗ်ာတစ္ပုဒ္တြင္ ေရးဖဲြ႕ခဲ့ဖူးသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ဆဲခ်င္၊ ဆုိခ်င္စိတ္ျဖစ္တုိင္းသတိရမိၿမဲ။ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ၏ဆဲ ဆုိျခင္းမ်ဳိး၊ ဆရာခရမ္းျပာထက္လူ၏နာက်င္ေ၀ဒနာမ်ဳိး ကုိေတာ့ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေထာက္ခံၾကရပါလိမ့္မည္။

ဆဲဆုိျခင္းအေထြေထြ ၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိသည္ဆုိပါက လူတစ္စုျဖစ္ေစ၊တစ္အုပ္တစ္သင္းျဖစ္ေစႏွာေခါင္းရႈံ႕ၾက လိမ့္မည္ထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ီးမႊမ္းလုိေသာ ဆဲဆုိျခင္းမ်ဳိးထဲတြင္ဂဏန္းေကာင္ေတြ လုိ ေဘးတုိက္ ကန္႔လန္႔သြားရင္း သူမ်ားအျပစ္ကုိသာေစာင့္ၾကည့္ေ၀ဖန္ဆဲဆုိျခင္းမ်ဳိးေတာ့မပါ၀င္ႏုိင္သည္ မွာေသခ်ာ ပါသည္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူ႕အဖဲြ႕အစည္း တြင္ ထုိသုိ႔ေဘးထုိင္ ဘုေျပာသူတုိ႔၏ဆဲသံ၊ အမွန္တစ္ခုကုိသာ   ေရွ႕တည့္တည့္ရႈ၍အားမလုိ အားမရျဖစ္သူတုိ႔၏ဆဲသံဆို သံ စသည္ျဖင့္မ်ားျပားလွ်ံေ၀ေနပါသည္။

စင္စစ္အားျဖင့္ လူတုိ႔သည္ ေမြးဖြားလာကတည္းကပင္“အူ၀ဲ အူ၀ဲ” ဟု၍ ကုိယ္လုိခ်င္ရာကုိေတာင္းဆုိေအာ္ ဟစ္ခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။ မိမိထင္ျမင္ခ်က္၊မိမိမေက်နပ္ခ်က္တုိ႔ကုိ သူတစ္ပါးက လာေရာက္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႔သတ္ေသာ အခါ ေပါက္ကဲြလြင့္စင္တတ္ၾကသည္မွာလည္းဓမၼတာပင္ျဖစ္၏။

စာေရးဆရာမင္းလူ၏လုံးခ်င္း၀တၳဳတစ္ပုဒ္တြင္ျဖစ္သည္။၀တၳဳစာအုပ္အမည္က “သူ႕ဆံပင္ႏွင္းဆီပြင့္ေတြ နဲ႔” ။ဇာတ္ကြက္တစ္ေနရာတြင္ အခ်ဳိးတဲြကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ဖတ္လုိက္ရသည္ မွာမွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိလွသည္။

                           “ေနာက္တစ္ခါ
                             လာခ်င္ဘူး  ဒီအထဲ
                             မွန္ႏုိင္လြန္ ဟင္းရည္က်ဲႏွင့္
                             သဲငပိ ဆန္လုံးတီး
                             (……) လုိမွပဲ”

ဟူ၍ျဖစ္သည္။ဇာတ္ေကာင္မွတဆင့္လူပီပီလူမည္ကာမွ ဆက္ဆံမခံခဲ့ရေသာေနရာရပ္၀န္းတစ္ခုကုိ
ေဖာ္ညႊန္းျပသြားသည္။ဤသုိ႔ေသာ ဆဲဆုိျခင္းမ်ဳိးကုိ ယဥ္ေက်းေသာဆဲဆုိျခင္းဟုသာ အမည္တပ္၍ရႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ကုိယ့္ေ၀ဒနာဒဏ္ရာကုိထုိ သုိ႔ေဖာ္ျပရန္သာ တတ္ႏုိင္ခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။

               ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တြင္ ဆဲဆုိစရာေပါင္းမ်ားခဲ့ေလၿပီ။ အတိတ္ကုိေမွ်ာ္ေငးၾကည့္ရင္းမေက်မနပ္ မေထြးႏုိင္၊မအန္ ႏုိင္ျဖစ္ရ၏။ မေရရာေသာအနာဂတ္ကုိ ေငးေမာရင္း သက္ျပင္းပူေတြေျခႊေျခြခ်ေနရသည္။ တခ်ဳိ႕က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲ တြင္ ေဘာလုံးပဲြၾကည့္ရင္း ဆဲဆုိအျပစ္တင္လ်က္။တခ်ဳိ႕က ရုပ္ျမင္သံၾကားသတင္းၾကည့္ရင္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္။တခ်ဳိ႕ က သတင္းစာဖတ္ရင္း ေငးငုိင္မိန္းေမာလ်က္။

         ေမာခဲ့ၾကေလၿပီ။ ဆဲဆုိရန္မဆုံးႏုိင္ေသာ အျဖစ္အပ်က္အေဟာင္းတုိ႔အတြက္ နာက်င္ခဲ့ရေလၿပီ။

                   +++                        +++                        +++

              အတိတ္၊ပစၥဳပၸန္ ၊အနာဂတ္ အျပန္အလွန္ဆက္သြယ္ေနေၾကာင္းမွာ မည္သူမွျငင္းဆုိ၍မရေသာ အမွန္တရားစစ္စစ္ျဖစ္သည္။အတိတ္၏အက်ဳိးဆက္မ်ားကုိ လက္ရွိပစၥဳပၸန္တြင္ ခံစားေနရသကဲ့သုိ႔ပင္ ပစၥဳပၸန္၏အက်ဳိးဆက္မ်ားကုိ  ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ခံစားၾကရဦးမွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလဲြပါ။ျငင္းဆုိၾကသူမ်ား လည္း ရွိေကာင္းရွိပါလိမ့္မည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ၿပီးခဲ့ေလေသာကာလ၊အတိတ္ (သုိ႔မဟုတ္)သမိုင္းကုိကား မည္သုိ႔မွ ေဖ်ာက္ဖ်က္ျဖစ္၍မရသလုိ ျငင္း ဆို၍လည္းမရျခင္းေပ။

တခ်ဳိ႕က အတိတ္ကုိေမ့ထားခ်င္ၾကသည္။ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္ ။ေမ့ထား၍ရႏုိင္ေကာင္း ရႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစ လိမ္ညာပုန္းကြယ္၍ေတာ့ ရႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။ အတိတ္ဟူေသာေခါင္းစဥ္ျဖင့္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္အနည္းငယ္က ကဗ်ာ တုိတစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ မည္သည့္မဂၢဇင္းတြင္မွ ပုံႏွိပ္ေဖာ္ျပျခင္းမခံခဲ့ရပါ။

                                     အတိတ္
                         ၿပီးခဲ့ၿပီးၿပီ
                         စာရြက္ေတြ ၀ါၾကင့္လုိ႔ေနာက္ဆုိေၾကသြားေတာ့မယ္
                         ခုေတာ့ ဒီဇာတ္လမ္းမွာ သူဟာဇာတ္လုိက္
                         ေနာက္ဆုိ စာအုပ္ေတြထဲ မင္နီေတြနဲ႔နာမည္ႀကီးဦးမွာ။

တုိနန္႔နန္႔ဤကဗ်ာ၏ေနာက္တြင္ ရွည္လ်ားညည္းေငြ႕ဖြယ္ေကာင္းေသာအတိတ္ကုိႀကိတ္မႏုိင္၊ခဲမရအသံ ၊အားမလုိအားမ ရအသံတုိ႔ ေရာစြက္ေနေပလိမ့္မည္။ အတိတ္ကုိ ေနာက္တစ္ႀကိမ္လည္းခရီးသြား ဟန္လဲႊ ပင္ျဖစ္ေစ မည္သည့္အခါတြင္မွ ျပန္မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ပါ။

             +++                               +++                                +++

 တခ်ဳိ႕စာမ်က္ႏွာမ်ားကုိ ေမ့လြယ္ၾကသည္။တခ်ဳိ႕စာမ်က္ႏွာမ်ားကုိစဲြစဲြထင္ထင္ ရွိဆဲ။ မည္သည့္လက္ႏွင့္မွ ဖ်က္မရေလေသာ အမွားမ်ားသည္လည္း ခ်င္းခ်င္းနီလ်က္။ “အမွန္တရားဆုိတာတစ္ခုတည္းပဲရွိတယ္” ဟု ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ခင္ေလး စားရေသာ ၀တၳဳတုိေရးဆရာေမာင္ႏွင္းပန္းဆီမွမၾကာခဏၾကားရတတ္သည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္“အမွားေတြအားေကာင္းလာတဲ့အခါ အမွားေပါင္းမ်ားစြာဟာ အမွန္တစ္ခုျဖစ္သြား တတ္တယ္”ဟုလည္း ေမးရုိးေတြေထာင္ထလုသူကေျပာ တတ္ျပန္သည္။ သူ႕စကားကုိ ရံဖန္ရံခါလုိလုိ ေငးငုိင္၊အားအင္မဲ့စြာ စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူငယ္ေတြသည္ အတိတ္ကာလ၏အမွားေပါင္းမ်ားစြာ ၊ အေမွာင္ထုထည္မ်ားၾကားမွ တုိးေ၀ွ႕ဖူးပြင့္ခဲ့ရေသာမလွမပ ပန္းပြင့္မ်ားေလလား။

            ပစၥဳပၸန္ကုိေငးရီၾကည့္မိေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ခ်စ္စြာေသာကမာၻႀကီးသည္ ဟုိေနရာတစ္ပြက္၊သည္ေနရာတစ္ပြက္ေဒါသမီးလွ်ံမ်ား ၊ ရန္လုိၿပဳိင္ဆုိင္မႈေတြၾကား အျငင္းပြားမႈေတြၾကား ဆူပြက္ထလ်က္။တခ်ဳိ႕သည္ မႈန္ပ်ေ၀ရီကာ မင္နီ စက္တုိ႔ျဖင့္က်န္ခဲ့ေလၿပီ။ တခ်ဳိ႕သည္ လူေသဆုံးၿပီးသည့္တုိင္ေအာင္၄င္းတုိ႔ရွင္သန္စဥ္က ျပဳမူခဲ့ၾကေသာ လူသားဆန္ဆန္ လုပ္ရပ္မ်ားအတြက္ ယခုတုိင္ေအာင္လည္းေကာင္း၊ေနာင္တုိင္ေအာင္လည္းေကာင္း၀ံ့ၾကြားခန္႔ညားလ်က္။

              ဟီလာႏုိေဂးေလယာဥ္ေပၚမွ ေလယာဥ္မွဴးသည္ ဟီရုိရွီးမားကုိဗုံးႀကဲခ်ၿပီးေသာ္ “ဘုရား၊ ဘုရား”ဟူေသာစာလုံး ကုိသာ သူ႕ပ်ံသန္းမႈမွတ္တမ္းတြင္ေရးထုိးႏုိင္ခဲ့ေၾကာင္း ဆရာျမသန္းတင့္ဘာသာျပန္ေသာရသစာတမ္းတစ္ပုဒ္တြင္ဖတ္ခဲ့ ရဖူးသည္။ ထုိသုိ႔ေသာ မိမိ၏ခလုတ္တစ္ခ်က္၊ မိမိလက္တစ္ဖက္၊မိမိျပဳမူလႈပ္ရွားမႈအပုိင္းအစ တစ္ခုအတြက္ ေနာင္တရ လက္စမဆုံးသူေတြ မည္မွ်မ်ားမည္နည္းဟုတစ္ဆက္တည္းမွာ စဥ္းစားမိျပန္သည္။ သုိ႔ေသာ္ မိမိလုပ္ရပ္ကုိပင္ ဂုဏ္ယူမ ဆုံးႏုိင္ၾကသူမ်ား၊ေ၀ေတြေနာင္တဘယ္အခါမွာမွ မရၾကသူမ်ားလည္း ရွိေနႏုိင္ပါေသးသည္။မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ၿပီးခဲ့၊ျဖစ္ ပ်က္ခဲ့သမွ်ကုိျပန္ျပင္မရေတာ့သည္မွာ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္သည္။ ထုိအျခင္းအရာတုိ႔မွ သင္ခန္းစာယူကာ ပစၥဳပၸန္တြင္အ နာဂတ္လွေအာင္ ထုဆစ္ရုံမွ တစ္ပါး အျခားမရွိၿပီ။

               ေမ့ေပ်ာက္ ေမ့ေဖ်ာက္ရန္ခက္ခဲေသာအတိတ္စာမ်က္ႏွာမ်ားအတြက္ လူတုိင္းလုိလုိ မဆဲခ်င္မဆုိခ်င္ၾကေတာ့ ပါ။ သုိ႔ေသာ္တခ်ဳိ႕စာမ်က္ႏွာမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိေျခာက္လွန္႔ဆဲ။ နာက်င္မူးမူးအေမွာင္မ်ားၾကား၀ယ္ ျမွဳပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္ နံရံၾကားမွ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား၊ မုိးေခါင္ေရရွားရပ္၀န္းမွေတာင္းဆုိသံမ်ား ၊ အရာရာသည္ ခါးသီးျပတ္ရွခဲ့လြန္းသည္။ ထုိ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တြင္ယဥ္ေက်းေသာေအာ္ဟစ္ဆဲဆုိျခင္းမ်ဳိးကုိသာ တတ္ႏုိင္ၾကသည္မဟုတ္ပါလား။

တခ်ဳိ႕စာမ်က္ႏွာတုိ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆဲဆုိခဲ့ၾကရသည္။ေနာင္လာမည့္ စာမ်က္ႏွာမ်ား အတြက္မဆဲဆုိ ရေစရန္ ဆုေတာင္းၾကရပါဦးမည္။ ေမ့ပစ္ရန္ခက္ခဲေသာ အတိတ္ခါးခါးမ်ားအတြက္ အိပ္ေပ်ာ္ရန္အားထုတ္ၾကရပါဦးမည္။   အိမ္ေထာင္ဦးစီးမပီသေသာဖခင္ကုိ အိမ္ေထာင္စုသားတုိ႔မေက်မနပ္ျဖစ္ပါက ကြယ္ရာတြင္ အံႀကိတ္ငုိေၾကြးရုံသာတတ္ႏုိင္ ၾကသကဲ့သုိ႔ပင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တြင္လည္းတစ္စုံတစ္ရာကုိ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ မေက်မနပ္ျဖစ္ရေသာ္ ဆဲဆုိေတာက္ေခါက္ ရုံသာ ၊ စကားလုံး၀ါက်မ်ားကုိအားအင္ခ်ိနဲ႔စြာတည္ေဆာက္ရုံသာ တတ္ႏုိင္ခဲ့ၾကပါသည္။ မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံး ထပ္မံ၍ပင္ ေနာင္လာမည့္စာမ်က္ႏွာမ်ားအတြက္ မဆဲရမဆုိရေစရန္ ဆုေတာင္းၾကရပါဦးမည္။

                                                                                                   ေမာင္ေရခ်မ္း
                                                                             ဒီဇင္ဘာလ၊၂၀၁၃၊ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း
                                                                        ( ပန္းခ်ီသရုပ္ေဖာ္ _ မ်ဳိးျမင့္ )

1 comment:

  1. အင္မတန္မွ ျပည္႔စံုေကာင္းမြန္တဲ႔ ရသစာတမ္းေလးတစ္ခုပါရွင္။ အျပန္ျပန္ဖတ္ရင္း ေလးစားမိပါတယ္။

    ReplyDelete

ႏွစ္သက္စြာ ခံစားႏုိင္ပါေစ